Ozonoterapia w medycynie i stomatologii

Bakterie Gram-dodatnie są bardziej wrażliwe na działanie ozonu niż bakterie Gram-ujemne.

Bakterie otoczkowe są bardziej oporne na działanie ozonu (14). Ozon jest bardzo skuteczny w zwalczaniu szczepów bakterii odpornych na antybiotyki, a ultrakrótka ekspozycja zapobiega powstawaniu szczepów opornych na tego rodzaju leczenie (15). Jego właściwości przeciwdrobnoustrojowe wzrastają w ciekłym środowisku, szczególnie w kwaśnym pH. Miejsca objęte stanem zapalnym lub zakażeniem są naładowane dodatnio (kwasowo), zaś ozon jest naładowany ujemnie, stąd chemia stanów zapalnych przyciąga O₃ do tego obszaru. Działanie ozonu jest jednak specyficzne i selekcyjne w stosunku do komórek mikroorganizmów, nie uszkadza komórek organizmu ludzkiego z powodu dużych zdolności antyoksydacyjnych (1, 16).

Poza silnymi właściwościami bakteriobójczymi zwraca się uwagę również na inne mechanizmy działania ozonu, które wspomagają remineralizację. Ozon neutralizuje kwasy wytwarzane przez bakterie. Szczególne znaczenie ma rozkład kwasu pirogronowego, pod wpływem ozonu, do octanu i CO₂, co znacząco wpływa na wzrost pH w jamie ustnej. Ma również właściwości oksydacyjne protein zawartych w ubytku, głównie: metioniny, cysteiny, histydyny i tyrozyny, które wstrzymują remineralizację. Uszkodzenie łańcuchów proteinowych umożliwia wbudowywanie minerałów, głównie wapnia i fosforu, w strukturę szkliwa (17, 18).

W przeciwieństwie do bakterii wirusy mogą rozmnażać się wyłącznie w komórkach gospodarza. Działanie przeciwwirusowe ozonu związane jest z utleniającym wpływem tego gazu na N-acetyloglikozaminy na powierzchni wirusa oraz inaktywuje reakcję z kwasem N-acetyloneuraminowym. Dezaktywacja wirusa polega na blokadzie receptora odpowiedzialnego za kontakt z komórką gospodarza, co tym samym uniemożliwia w...