Podział łączników implantologicznych stosowanych we współczesnym leczeniu implantoprotetycznym – przegląd piśmiennictwa

Drugim rodzajem łączników są łączniki indywidualne. Są one indywidualnie projektowane do danych warunków klinicznych w programie CAD, a następnie wycinane na frezarce CNC z premilla, krążka lub pręta tytanowego. Łączniki indywidualne zostały po raz pierwszy zaproponowane w 2002 roku przez Dumbrigue`a i in. (3), w ostatnich 10-15 latach zdecydowanie zyskały na popularności i obecnie są standardem leczenia. Problemy z usuwaniem cementu pod dziąsłem przy łącznikach standardowych spowodowały, że znaczna część lekarzy zaczęła używać łączników indywidualnych, w których poziom wyfrezowanego stopnia podąża za zarysem konturów dziąsła (4). W związku z tym należy pamiętać, że jedynym sposobem na całkowite usunięcie pozostałości cementu jest zastosowanie łączników indywidualnych, bez podcięć i z brzegiem naddziąsłowym (5). Dzięki temu widoczny cement jest łatwy do usunięcia. W tym rodzaju łączników możemy podeprzeć tkanki miękkie i zachować optymalny profil wyłaniania, który wcześniej uzyskaliśmy na tymczasowym łączniku indywidualnym lub indywidualnej śrubie gojącej. Wykonując łącznik indywidualny, technik w pierwszej kolejności wybiera z biblioteki wielkość i kształt przyszłej korony i na tej podstawie projektuje łącznik indywidualny. Z reguły jest on podobny do oszlifowanego kikuta danego zęba. Łączniki indywidualne są niezwykle pomocne, gdy pozycja wprowadzonego implantu jest nieprawidłowa, pozwalają one na uzyskanie prawidłowej pozycji przyszłej konstrukcji protetycznej przy zachowanym anatomicznym kształcie części naddziąsłowej łącznika. W przypadku prac wielopunktowych, kiedy wymagana jest równoległość filarów względem siebie, system CAD/CAM umożliwia wyfrezowanie idealnie równoległych łączników indywidualnych, niezależnie od pozycji, w jakiej zostały spozycjonowane implanty w tkance kostnej.

Jednym z rodzajów łącznika indywidualnego jest łącznik hybrydowy. Składa się on z tytanowej bazy w...