Pośrednie uzupełnienia protetyczne – wykorzystanie nakładu kompozytowego do odbudowy reinkludowanego zęba mlecznego – opis przypadku

Procedurę preparacji zębów rozpoczyna się od usunięcia ognisk próchnicy i starych wypełnień, ze szczególnym zwróceniem uwagi na usunięcie niepodpartych, nawisających tkanek, dzięki czemu można określić grubość pozostających ścianek – mierząc u ich podstawy za pomocą grubościomierza (1, 5). W przypadku mniejszej grubości ścian niż 2,5 mm w przedtrzonowcach i 3 mm w trzonowcach należy dokonać redukcji ich wysokości i zakwalifikować do pokrycia nakładem. Redukcja ścian powinna wynosić 1,5 mm w przypadku zastosowania do odbudowy materiału kompozytowego lub 2 mm w przypadku porcelany (1). Ściętą ścianę na właściwej wysokości można pozostawić bez zukośniania i w ten sposób uzyskuje się preparację typu butt joint. Możliwe jest to w sytuacjach, gdy nie chcemy zmieniać koloru zęba. Jeśli występuje przebarwienie, które byłoby widoczne w strefie estetycznej, możemy włączyć do opracowania ścianę policzkową, kończąc granicę preparacji stopniem typu chamfer – taką formę preparacji łączącą pokrycie guzków i powierzchni policzkowych przyjęło się nazywać veneerlay. Opracowane powierzchnie styczne powinny mieć kształt litery U i wymiar około 1,5 mm. W przypadku ubytków poddziąsłowych zarówno preparacja, wykonanie wycisków, jak i cementowanie są znacznie utrudnione, dlatego wykonuje się wyprowadzenie ich brzegu naddziąsłowo poprzez periodontologiczne wydłużenie korony lub obecnie częściej zaleca się jako mniej inwazyjną alternatywę – podniesienie ściany dodziąsłowej za pomocą kompozytu (ang. gingival floor elevation, deep margin elevation) (6, 7). Wszystkie ewentualne podcienie powinny zostać zlikwidowane poprzez korektę preparacji lub wypełnienie kompozytem. Wewnętrzne ostre kąty i ściany opracowania zaokrągla się i wygładza gumką, zaś granice preparacji wygładza wiertłami z drobnym nasypem diamentowym, aby były dobrze widoczne dla technika (1).

Kup prenumeratę czasopisma ...