Postępowanie po urazie zębów – opisy przypadków zwichnięć całkowitych i częściowych zębów. Leczenie chirurgiczno-ortopedyczne

Podsumowanie

Zwichnięcie zęba jest to stan, w którym ząb traci częś­ciowy lub całkowity (wybicie zęba) kontakt z zębodołem. Najczęściej urazom takim ulegają siekacze centralne szczęki, szczególnie będące w protruzyjnym ustawie­niu (10). Zwichnięciu zęba może towarzyszyć złamanie kości wyrostka zębodołowego, przede wszystkim cien­kiej blaszki przedsionkowej.

W przypadku zwichnięć całkowitych, kiedy ząb znaj­duje się poza zębodołem, ozębna i miazga bezpośred­nio po urazie są niedokrwione. Wysuszenie powierzchni korzenia, zainfekowanie drobnoustrojami czy działanie czynników fizycznych i chemicznych powodują obumar­cie komórek ozębnej i miazgi. Dlatego tak ważna jest w tych przypadkach szybkość postępowania (3). Prawid­łowa diagnostyka i leczenie dają szanse na zachowanie wybitych zębów, co ma znaczenie dla dalszego rozwoju wyrostka zębodołowego i zachowania kości.

Dla pacjenta oprócz względów funkcjonalnych ogromne znaczenie ma estetyka, szczególnie jeśli do­tyczy ona odcinka przedniego uzębienia. Należy za­tem wykorzystać wszystkie dostępne metody leczenia w celu zachowania wybitych zębów (6). Wśród zabie­gów stosowanych w tych przypadkach wyróżniamy reimplantację natychmiastową i opóźnioną. Czynnika­mi warunkującymi powodzenie zabiegu są czas, jaki minął od urazu, i sposób przechowywania wybitego zęba. Jeśli ząb przebywa poza zębodołem nie dłużej niż 60 min od urazu i jest przechowywany w środowisku wilgotnym (ślina, mleko, sól fizjologiczna czy specjalnie do tego stworzone roztwory), u pacjentów wykonuje się reimplantację natychmiastową. Natomiast jeśli czas ten przekracza 60 min lub gdy ząb przechowywany jest na sucho, wykonujemy reimplantację opóźnioną. Polega ona na traktowaniu powierzchni korzenia wybitego zęba roztworem fluorku w celu uzyskania częściowej odpor­noś...