Protezy ruchome dziecięce: wskazania, przeciwwskazania, zalety i ograniczenia stosowania

Rozważając proces rozwoju układu stomatognatycznego, należy brać pod uwagę dynamikę jego wzrostu, która jest różna w poszczególnych okresach życia. Najczęściej stosowanym podziałem etapów rozwoju układu stomatognatycznego jest klasyfikacja zaproponowana przez Carrela i Chialastriego (5), którzy wyróżniają trzy klasy (A, B, C) uzależnione od wieku pacjenta oraz sposobu postępowania w przypadku braków zębowych. Do klasy A zaliczono pacjentów od okresu niemowlęcego do 6. roku życia, do klasy B − pacjentów pomiędzy 6. a 12. rokiem życia, a do klasy C − pomiędzy 12. a 18. rokiem życia.

Rehabilitacja protetyczna, polegająca na rekonstrukcji brakujących zębów, może zostać podjęta w klasie A dopiero po ukończonym trzecim roku życia, gdyż wcześniej obserwuje się największą dynamikę wzrostu szczęki i żuchwy. Pacjent powinien zgłaszać się do okresowej kontroli raz na trzy miesiące, a w przypadku stwierdzonej przebudowy podłoża kostnego należy wymienić uzupełnienia protetyczne (4).

Przyczyny występowania braków zębowych

Przyczyny występowania braków zębowych u młodocianych pacjentów mogą być wrodzone lub nabyte. Wśród nabytych, najczęściej występujących przyczyn możemy wyróżnić hipodoncję (brak jednego lub kilku zębów), oligodoncję (brak sześciu lub więcej zębów), rozszczepy wargi i/lub podniebienia oraz dysplazję ektodermalną. Jednak przyczyny, które przeważnie powodują braki zębowe u młodych pacjentów, są nabyte, związane z próchnicą oraz urazami.

Celem leczenia w wieku rozwojowym jest przede wszystkim poprawa estetyki, funkcji żucia i mowy oraz samopoczucia pacjenta i uzyskanie akceptacji w grupie rówieśniczej. Odbudowa braków zębowych zapobiega także przemieszczeniom pozostałych zębów, powstawaniu zaburzeń okl...