Przegląd szyn okluzyjnych oraz deprogramatorów przednich stosowanych w leczeniu dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia

Długoletni, nieleczony bruksizm powoduje szereg zmian w układzie stomatognatycznym (US). Ich nasilenie oraz postać w dużej mierze zależą od tolerancji fizjologicznej organizmu. Do zmian tych należą między innymi: zaburzenia dotyczące mięśni układu ruchowego narządu żucia (URNŻ), bóle głowy, zaburzenia dotyczące stawu skroniowo-żuchwowego (SSŻ), objawy ze strony narządu słuchu, a także bóle przeniesione. Wewnątrzustnie w trakcie badania możemy zaobserwować następujące objawy bruksizmu w jamie ustnej: tarczki wytarcia, ubytki klinowe, patologiczne starcie (fot. 1), krwawe wybroczyny, impresje na błonie śluzowej policzka, na wysokości powierzchni żujących zębów bocznych i/lub języku, pęknięcia szkliwa, zmiany w przyzębiu, zapalenie miazgi (2, 7-12).

Leczenie pacjentów z dysfunkcjami URNŻ opiera się na długoczasowej oraz wieloczynnikowej terapii, począwszy od samokontroli, przez współpracę z fizjoterapeutą, ćwiczenia relaksacyjne, redukcję stresu, terapię behawioralną, aż po środki farmakologiczne. Podstawową metodą terapii dysfunkcji URNŻ jest leczenie z wykorzystaniem szyn okluzyjnych. Ich niewątpliwą zaletą, w porównaniu do leczenia ortodontycznego czy protetycznego, jest brak nieodwracalnych zmian w uzębieniu pacjenta (13, 15, 22).

Szyny okluzyjne

Szyny okluzyjne są zdejmowalnymi aparatami nagryzowymi, zwykle wykonanymi z przezroczystych tworzyw akrylowych. „The Glossary of Prosthodontics” z 2017 roku definiuje je jako „jakąkolwiek zdejmowalną powierzchnię zwarciową wpływającą na relację żuchwy do szczęki, stosowaną w diagnostyce oraz terapii” (14). W zależności od rodzaju mogą pokrywać cały łuk zębowy lub część łuku zębowego szczęki lub żuchwy.

Piśmiennictwo potwierdza możliwość stosowania szyn okluzyjnych ja...