Rehabilitacja protetyczna szczęki – wybór właściwego planu leczenia Rhein’83 w praktyce klinicznej

W pierwszej kolejności przystąpiono do montażu belki w szczęce górnej z systemem pierścieni klinicznych. Do belki wprowadzonej na Equatory w centralnej części zamontowano elastyczne pierścienie zatrzaskowe. Naciśnięcie ich specjalnym kluczem powoduje zatrzaśnięcie, co wskazuje, że pierścień przekroczył największą wypukłość zatrzasku i ustabilizował belkę. W tym momencie belka, nawet z jednym pierścieniem zatrzaskowym, jest już bardzo stabilna. W ten sposób należy postępować dalej, przy wprowadzaniu kolejnych pierścieni, stosując wprowadzanie przemienne – jeżeli wprowadzimy Seeger do pierwszego pierścienia w obszarze 22, następny w obszarze15, później w 12, a na końcu w 25 (fot. 22-24).

Teraz można dokręcić tytanowe śruby zamykające Seeger. Ich funkcją nie jest mocowanie belki, ale ochrona zatrzasków, czyli lekkie dociśnięcie sprężystego pierścienia, który pozostanie w funkcji utrzymującej i zapobiegającej odkręcaniu śruby.

Następnie Toronto zostaje przykręcone do implantów w żuchwie. Stosuje się postępowanie naprzemienne, podobnie jak w przypadku śrub: należy włożyć śrubę w obszarze 32, potem w 45, a na koniec w obszarach 42 i 35 (fot. 26).

Następnym krokiem jest założenie protezy górnej. Proteza po pracach laboratoryjnych ma czarne matryce, które muszą zostać usunięte przed mocowaniem w jamie ustnej (fot. 27). W tym przypadku zostały założone matryce żółte, 2 Mikro (500 g) i 2 Equator (600 g).

Proteza jest łatwa do zakładania i zdejmowania. Zaskakuje wyjątkową stabilnością, pozytywnie postrzeganą przez pacjenta, który po zamontowaniu nie widzi żadnej różnicy w wygodzie użytkowania między dwoma łukami (fot. 28).

Na końcu wizyty wykonuje się odpowiednie testy, ostateczne zdjęci...