Resorpcja zapalna boczna jako następstwo urazu zębów. Opisy przypadków

Kolejna hipoteza głosi, że czynniki wewnętrzne cementu (lub predentyna) hamują komórki blastyczne poprzez osteoprotegeryny (OPG). Wiadomo jest, że OPG są w stanie zahamować procesy resorpcyjne kości, przez co mogą zmniejszyć utratę masy kostnej spowodowaną osteoklastami. Zarówno hamowanie aktywności blastów, jak i osteoklastogenezy spowodowane jest wiązaniem osteoprotegeryny z czynnikiem różnicującym osteoklasty RANKL (receptor activator of NF-ligand). Ze względu na to konkurencyjne hamowanie czynnik ten jest hamowany w swojej wolnej postaci. Nie jest jeszcze do końca poznane, czy cementoblasty są w stanie produkować OPG, ale fibroblasty dziąsłowe, komórki przyzębia i komórki miazgi tę umiejętność mają (4, 7).

Niezbędnym narzędziem diagnostycznym w kontekście postawienia prawidłowej diagnozy jest badanie rentgenowskie. Jest ono podstawą, by określić rodzaj resorpcji oraz jej stopień zaawansowania. Niejednokrotnie jednak resorpcje są wykrywane przypadkowo, ponieważ często są one bezobjawowe. W rentgenodiagnostyce schorzenia mogą być stosowane zarówno badania dwuwymiarowe, jak i zdjęcia zębowe, pantomograficzne oraz trójwymiarowe – tomografia komputerowa czy badanie tomografii wolumetrycznej (14). W przypadku zdjęć konwencjonalnych konieczne jest wykonanie co najmniej dwóch zdjęć zębowych w różnych projekcjach w celu uściślenia, czy dany proces patologiczny jest związany z kanałem zęba, ponieważ obraz radiologiczny resorpcji wewnętrznej i zewnętrznej może być podobny (8). Resorpcja wewnętrzna zazwyczaj ma owalny kształt i nie ma jasno ograniczonego brzegu w przeciwieństwie do resorpcji zewnętrznej. Ze względu na lokalizację zmian resorpcję zewnętrzną można podzielić na: wierzchołkową, środkowej części korzenia i przyszyjkową (14). Obraz radiologiczny resorpcji przyszyjkowej może być różny – od rozległego ubytku tkanek twardych zęba do głębokich zmian sięgających miazgi. Resorpcja przywi...