Skojarzone leczenie ortodontyczno-chirurgiczne kłów zatrzymanych

Ortodonta decyduje, jakie siły przyłoży do zatrzymanego zęba. Ząb kontaktuje się ze środowiskiem zewnętrznym poprzez złoty łańcuszek lub ligaturę stalową, jednocześnie umożliwiając gojenie się rany pooperacyjnej. Taką metodę nazywa się „zamkniętą” (closed surgical procedure). Imituje to naturalną sytuację wyrzynania. Kolejnym wyjściem jest pozostawienie widocznej części korony zęba, umożliwiając dostęp do niego, tkanki otaczające ząb nie goją się, nie zamykając dostępu do odsłoniętego zęba. Taka metoda nazwana jest metodą otwartą (open surgical procedure) [6].

Obecnie najczęściej stosowaną techniką ortodontyczną jest wklejenie śródoperacyjne zamka ortodontycznego z ligaturą bądź zaczepu z łańcuszkiem do zatrzymanego zęba, wyprowadzenie ligatury bądź łańcuszka na grzbiet wyrostka. Gwarantuje to najbardziej zbliżoną do naturalnej siłę wyrzynania. Ważne jest odtworzenie odpowiedniej ilości miejsca w łuku, np. przy pomocy sprężyny typu open coil [2]. W terapii zębów zatrzymanych pomocne są również miniimplanty ortodontyczne. Ich zastosowanie pozwala uniknąć niekontrolowanych ruchów ortodontycznych. Zapewniają również krótszy czas leczenia aparatem stałym [2].

Poniżej zaprezentowano kilka przypadków klinicznych pacjentów, którzy zgłosili się z powodu braku w jamie ustnej jednego z zębów stałych w celu dalszej diagnostyki oraz ewentualnego leczenia interdyscyplinarnego.

Przypadek pierwszy

Pacjentka, lat 29, mnogie zatrzymanie kła 43. W planie leczenia chirurgiczne odsłonięcie od strony przedsionka, mikroimplant w okolicy 46-45, kortykotomia w rejonie zęba 43. Zdjęcie pantomograficzne wykonane po chirurgicznym odsłonięciu kła oraz wklejeniu zamka ortodontycznego, częściowe zdjęcie pantomograficzne po kilku miesiącach (ryc. 1...