Sposoby trakcji podniebiennie zatrzymanych kłów szczęki – przegląd piśmiennictwa

W literaturze brak jednoznacznych wytycznych dotyczących optymalnego poziomu siły do trakcji zatrzymanych zębów – wielu autorów zaleca użycie słabych sił o wielkości około 60 g [3, 41-43]. Powinno unikać się przykładania zbyt dużych sił, aby unikać hialinizacji tkanek. Zasadnym jest przeprowadzanie trakcji w krótkim czasie od chirurgicznego odsłonięcia zęba.

W początkowym etapie główny kierunek ruchu przemieszczanego zęba powinien być zgodny z jego długą osią, niezależnie od tego, jak bardzo jego pozycja będzie daleka od prawidłowej, ponieważ prosta trakcja zatrzymanego zęba poprzecznie w kierunku bezzębnego wyrostka napotka na natychmiastowy opór z powodu nacisku korony kła na sąsiadującą kość podniebienia [44]. Wybór metody jest uzależniony od pożądanego kierunku trakcji. Sprężyny dźwigniowe wywierają siły we wszystkich trzech płaszczyznach, ale głównie są to pionowe siły (ekstruzyjne) oraz przedsionkowo-językowe (kierujące ząb do łuku zębowego). Główną ich zaletą jest możliwość kontroli wielkości siły i kierunku jej działania. Dzięki wytwarzaniu stałej siły o optymalnej wielkości, pozwalają uniknąć szkodliwego wpływu na przyzębie i konieczności częstej reaktywacji. Moduły elastyczne są łatwe w aplikacji i tanie. Ich wadą jest szybki spadek wytwarzanych przez nie sił, co przyczynia się do konieczności częstych aktywacji. Umieszczenie TISAD w odpowiednim miejscu umożliwia generowanie siły w pożądanym kierunku (o ile nie istnieją ograniczenia anatomiczne). Do zaplanowania trakcji zatrzymanego zęba konieczne jest określenie toru, po którym poruszać się będzie przemieszczany ząb oraz ocena, czy występują jakieś przeszkody na jego drodze (np. w postaci zębów dodatkowych), resorpcje lub możliwość ich spowodowania. Obecnie najbardziej rekomendowaną techniką obrazowania, która jednoznacznie wskazuje położenie zatrzymanego zęba jest CBCT [1, 10, 45]. Jeśli kieł znajduje się w bliskim sąsied...