Środki ochrony osobistej w gabinecie stomatologicznym z uwzględnieniem wysokiego ryzyka zakażenia wirusem SARS-CoV-2

Aerozol stomatologiczny
Badania pokazują, że rozmiar najmniejszych cząsteczek aerozolu wahać się może od 0,06 do 13 µm (4). Jest to wystarczająca wielkość, by mogły być w nich zawieszone pojedyncze wirusy HBV o przeciętnej wielkości 0,042 µm. Na podstawie prac publikowany już od lat 60. przyjęto konsensus, że najbardziej istotny i niosący za sobą największe ryzyko rozprzestrzeniania infekcji jest aerozol o wielkości cząsteczek poniżej 50 µm (3). Pamiętać jednak należy, że tak, jak podczas zwykłej rozmowy, tak i w pracy stomatologa powstają również większe cząsteczki wody i śliny dobrze widoczne gołym okiem, które z powodzeniem mogą zawierać między innymi Mycobacterium tuberculosis oraz mniejsze patogeny, w tym wirusy herpes simplex, grypy i SARS (3).

Wśród nowych źródeł infekcji z pewnością należy wymienić wirus SARS-CoV-2, będący przyczyną ogólnoświatowej pandemii w 2020 roku (5). Jak podaje encyklopedia Britannica, wirusy charakteryzuje bardzo mały rozmiar: od 20 do 400 nm (6). SARS-CoV-2 ma od 60 do 140 nm, co czyni go typowym przedstawicielem tej grupy (5). Tak jak i inne wirusy może być zawieszony w tych dużych oraz najmniejszych cząsteczkach aerozolu stomatologicznego. W związku z tym działanie i zasady stosowania środków ochrony osobistej stanowiących mechaniczną barierę są dla tego wirusa takie same, jak dla pozostałych znanych nam od lat.

Dodatkowym zagrożeniem płynącym z faktu powstawania tak małych cząsteczek jest ich szybkie wysychanie w locie. Duże cząsteczki mogą po dotarciu do operatora czy oddalonej asysty znacznie zmniejszyć swój rozmiar, a te najmniejsze ulec zawieszeniu w powietrzu (5). Niezależnie od rozmiaru aerozol może osiąść na każdej powierzchni, z której po wyschnięciu w formie drobnego pyłu lub kurzu ponownie wzbić się w powietrze stanowiąc zagrożenie nawet po zakończ...