Zaplecze sprzętowo-materiałowe nowoczesnego endodonty – cz. 3 MTAD

MTAD nie zawiera składnika rozkładającego materię organiczną, stąd wydaje się koniecznością zastosowanie go wraz z podchlorynem sodu [14, 25]. Należy pamiętać, że w przypadku zastosowania podchlorynu po MTAD mogą powstać brązowe przebarwienia zębiny na skutek fotooksydacji doksycykliny indukowanej przez podchloryn. Nie ma tych zjawisk, gdy zastosujemy MTAD jako ostatni irygant (1, 2). Pamiętając o możliwości powstawania przebarwień zębiny oraz o hamowaniu właściwości przeciwbakteryjnych MTAD po interakcji z podchlorynem, uzasadnione wydaje się zastosowanie wody destylowanej między tymi specyfikami.

MTAD rozpuszcza materię organiczną w stopniu porównywalnym do EDTA, czyli nieznacznie. Według producenta zalecana jest kombinacja 1,3-proc. podchlorynu i MTAD jako finalnej płukanki. Następuje wtedy rozpuszczenie warstwy mazistej ze wszystkich ścian kanału, także w dowierzchołkowej części, co nie jest możliwe w przypadku 5,25-proc. roztworu NaOCl i 17% EDTA. MTAD zawiera bowiem detergent zwiększający penetrację związku (1).

Potwierdzają to badania Paul i wsp. polegające na porównaniu efektywności usuwania warstwy mazistej przez: 17% EDTA, 17% EDTA z ultradźwiękami, 25% kwasu cytrynowego i MTAD jako finalnych irygantów w kanałach płukanych w trakcie preparacji mechanicznej 5,25-proc. podchlorynem sodu. Badania te wykazały skuteczność wszystkich roztworów w usuwaniu warstwy mazistej w części koronowej i środkowej kanałów. W części apikalnej MTAD wykazał większą skuteczność, co zaobserwowano w SEM (7).

Odmienne wyniki uzyskali Lotfi i wsp. Badane zęby podzielili na dwie grupy. W pierwszej kanały były płukane 1,3-proc. NaOCl w trakcie 10-minutowej preparacji mechanicznej, a jako końcowy irygant zastosowano MTAD. W drugiej kanały traktowane były 5,25-proc. NaOCl w momencie 10-minutowej prepa...