System artykulacyjny jako proste narzędzie w leczeniu protetycznym – artykuł poglądowy

Rejestracja maksymalnego zaguzkowania, zwarcia nawykowego lub pozycji referencyjnej

Procedura ta umożliwia prawidłowe względem modelu górnego zamontowanie modelu dolnego w artykulatorze. W zależności od sytuacji klinicznej stosujemy różne metody:

• Przy rejestracji maksymalnego zaguzkowania stosujemy płytkę wosku lub masę silikonową do rejestracji zwarcia.
• W przypadku braków częściowych i całkowitych lub zwarcia konstrukcyjnego używamy wzorników zwarciowych.
• Pozycja referencyjna to powtarzalna pozycja żuchwy do szczęki. Jest to najbardziej dotylna, niewymuszona pozycja żuchwy. Wyrostki kłykciowe wykonują tylko ruch obrotowy. Jest niezależna od warunków zwarciowych. Przykładową metodą jej rejestracji jest rękoczyn Dawsona. Pacjent leży pod kątem 30 stopni, operator znajduje się za głową pacjenta i, trzymając żuchwę kciukiem i palcem wskazującym, prowadzi ją ku tyłowi i do góry. Kolejna metoda opiera się na braku ingerencji operatora. Należy wykonać deprogramację mięśni poprzez nagryzanie przez kilka minut wałków ligniny w obrębie przedtrzonowców. Następnie prowadzimy delikatnie żuchwę do niewymuszonej dotylnej pozycji. Pozycja referencyjna to pozycja żuchwy w minimalnym odwiedzeniu przed pierwszym kontaktem.
• Stosowane metody rejestracji pozycji referencyjnej to: centralny rejestrat zwarcia (łuk gotycki), płytka górna z wałem nagryzowym, przedni rejestrat zwarcia z bocznymi płytkami woskowymi. Najczęściej stosowany jest woskowy rejestrat zwarcia – podwójnej grubości supertwardy wosk modelowy, zmiękczony w łaźni wodnej, obejmujący cały łuk górny. Pierwszym etapem jest dostosowanie go do łuku górnego; następnie, kontrolując przywodzenie żuchwy do pozycji referencyjnej, odwzorowuje się na nim powierzchnie zębów dolnych.

Prze...