Systemy pośrednio wiążące stosowane w stomatologii – przegląd piśmiennictwa

Współczesna stomatologia odtwórcza została zrewolucjonizowana przez adhezję dzięki trzem przełomowym postępom badawczym:

1. Modyfikacja powierzchni zębów poprzez wytrawianie kwasem.
2. Rozwój biochemii dotyczącej żywic kompozytowych na bazie metakrylanu.
3. Rozwój hydrofilowej chemii żywic (4).

Podział systemów pośrednio wiążących stosowanych w stomatologii zachowawczej

Systemy adhezyjne są klasyfikowane według generacji. Wzrastająca numeracja określa kolejność wprowadzania produktów na rynek. Umożliwia to ich odróżnienie. Z założenia im wyższa generacja, tym lepszy powinien być system adhezyjny (2).

W roku 1955 Buonocore wykazał istotną zależność, z której wynikło, że dimetakrylan kwasu glicerofosforowego może wiązać się przy pomocy kwasu solnego z szorstką powierzchnią szkliwa. W wyniku badań przeprowadzonych przez Rodrigueza i Bowena zauważono, że metakrylan glicydylu N-fenyloglicyny (NPG-GMA) wiąże się chemicznie z zębiną. W konsekwencji liczni producenci w roku 1962 wyprodukowali system, który może łączyć się z zębiną. Został on nazwany systemem I generacji, jednak jego wadą była niska siła przyczepności do tkanek zęba, co było spowodowane hydrofobowym charakterem wiązań powstałych między systemem a zębiną (5).

Systemy II generacji zostały opracowane na początku lat 80., jednak niestety nie odnotowano sukcesu klinicznego. Materiały nie wykazały dostatecznej siły wiązania niezbędnej do wyeliminowania choć w minimalnym stopniu skurczu polimeryzacyjnego (5).

Systemy III generacji są oparte na zastąpieniu kwasu fosforoweg...