Szerokość biologiczna przyzębia rozpatrywana w aspekcie lokalizacji brzegu stałych uzupełnień protetycznych

Szerokość biologiczna przyzębia

Szerokość biologiczna przyzębia definiowana jest jako wymiar tkanek zawarty pomiędzy brzegiem wyrostka zębodołowego a dnem rowka dziąsłowego.

Planując wykonanie odbudowy protetycznej, należy uwzględnić szerokość biologiczną przyzębia. Respektowanie tego parametru zwiększa przewidywalność długoterminową wykonanego leczenia oraz chroni przed powstawaniem powikłań po osadzeniu ostatecznym pracy protetycznej lub wykonaniu wypełnienia.

Trzy struktury spośród elementów przyzębia wspólnie tworzą wymiar szerokości biologicznej (1, 2):

1. Rowek dziąsłowy – przestrzeń pomiędzy wolnym brzegiem dziąsła a szkliwem zęba. Jego głębokość utrzymuje się najczęściej w przedziale 0,5-1,5 mm. Umiejscowienie dna rowka dziąsłowego znajduje się na zewnętrznej powierzchni dziąsła w formie delikatnego zagłębienia, przebiegającego równolegle do dziąsła brzeżnego. Zagłębienie oddziela dziąsło przyrośnięte od wolnego.
2. Nabłonek łączący to niewidoczna z zewnątrz część nabłonka dziąsła wolnego, obejmująca szyjkę zęba. Jego długość zawiera się w granicach 0,38-2,77 mm. Tworzy połączenie z powierzchnią zęba i tkanką łączną poprzez błonę podstawną i hemidesmosomy. Obecność nieuszkodzonego nabłonka, jego wielowarstwowość oraz szybkość odnowy są istotnymi mechanizmami obronnymi przed infekcją bakteryjną.
3. Przyczep łącznotkankowy stanowi umocowanie dziąsła do cementu korzeniowego i wyrostka zębodołowego o średniej długości 1,08 mm. Tworzony jest przez pierścień włókien kolagenowych, które otaczają ząb i przebiegają od brzegu wyrostka zębodołowego do połączenia szkliwno-cementowego.

Nabłonek łączący i przyczep łącznotkankowy stanowią elementy p...