Wkłady koronowe w ujęciu współczesnym – przegląd piśmiennictwa

Nie należy wykonywać wkładów koronowych w przypadku:

• małych ubytków,
• głębokich poddziąsłowych ubytków na powierzchni stycznej,
• próchnicy okrężnej,
• dużego przebarwienia zębów (brak możliwości uzyskania zadowalającego dla pacjenta efektu estetycznego),
• przeciążenia okluzyjnego (bruksizm, parafunkcje) (1),
• niewłaściwej higieny jamy ustnej,
• zmian okołowierzchołkowych niekwalifikujących się do leczenia endodontycznego lub chirurgicznego (5) oraz zębów rozchwianych w II i III stopniu wg Entina (6).

Nie ulega wątpliwości, że rekonstrukcje zębów metodą pośrednią (inlay, onlay, overlay i endokorony) cechują się większą trwałością w porównaniu z odbudowami wykonanymi bezpośrednio w ustach pacjenta.

Do największych zalet uzupełnień koronowych pośrednich należą:

• możliwość odbudowy bardzo głębokich ubytków, gdyż występują tu mniejszy mikroprzeciek oraz lepsza adaptacja brzeżna (7),
• dokładne odbudowanie punktu stycznego,
• zminimalizowanie skurczu polimeryzacyjnego oraz lepsze właściwości fizyczne materiałów (większa biokompatybilność, mniejszy współczynnik ugięcia oraz mniejsza ścieralność),
• lepszy efekt estetyczny,
• większa szczelność brzeżna i mniejsza nadwrażliwość pozabiegowa oraz mniejsze ryzyko próchnicy wtórnej,
• lepsze utrzymanie (niższy wskaźnik utraty odbudowy pośredniej w wieloletnich obserwacjach).

W świetle długoletnich badań wykazano lepszą kondycję zęba oraz dłuższe funkcjonowanie odbudowy obejmującej powierzchnię żującą (typu onlay, overlay, endokorona) w porównaniu z wkładami typu inlay (7, 8, 10, 11). Duże wypełnienia kompozytowe wykonane bezpośrednio w ustach pacjenta lub wkłady korono...