Wprowadzanie do łuku zęba zatrzymanego. Postępowanie ortodontyczno-chirurgiczne – metody, powikłania, przykład kliniczny

Metoda „zamkniętego wyrzynania”

Metoda „zamkniętego wyrzynania” (closed eruption – CE) stosowana jest w przypadkach głębokiego położenia zęba zatrzymanego. Polega na preparacji płata śluzówkowo-okostnowego, który odciąga się ku sklepieniu przedsionka lub podniebieniu. Następnie znosi się cienką blaszkę kostną w celu uwidocznienia korony zęba zatrzymanego. Po usunięciu fragmentu mieszka zębowego w okolicy korony możliwe staje się naklejenie zamka ortodontycznego z ligaturą na koronę w celu sprowadzenia zęba do łuku. Odpreparowany wcześniej płat sprowadza się do grzbietu wyrostka, a ranę zamyka się chirurgicznie. W ten sposób uzyskuje się wystającą w środkowej części grzbietu wyrostka zębodołowego ligaturę, którą aktywuje się za pomocą wyciągu i następuje powolne wyrzynanie się zęba, podobne do procesu fizjologicznego (10, 11).

Obydwa zabiegi mają na celu sprowadzenie zęba zatrzymanego we właściwe miejsce w łuku zębowym, a tym samym uzupełnienie braku zębowego. Odpowiednio przyłożone siły powodują stopniowe sprowadzenie zęba do łuku zębowego.

Wykorzystanie miniimplantów ortodontycznych

Innym sposobem na wprowadzenie zęba do łuku jest wykorzystanie miniimplantów ortodontycznych, które zapewniają zakotwienie maksymalne śródustne. Są to miniśruby wykonane z tytanu, o średnicy 1,2-1,8 mm i długości 6-11 mm. Retencja ich w kości jest wyłącznie mechaniczna, nie wymagają osteointegracji, przez co z łatwością można je usunąć po zakończonym leczeniu. Główną zaletą jest ich mały rozmiar, przez co możliwe jest ich osadzenie w wielu miejscach w jamie ustnej, nawet między korzeniami zębów. Nie wpływają na estetykę twarzy, możliwe jest ich obciążenie siłami ortodontycznymi tuż po wygojeniu tkanek miękkich, mają...