Wprowadzenie zatrzymanego kła górnego do łuku zębowego – opis przypadku

Kły mogą być zatrzymane: podniebiennie, przedsionkowo lub śródwyrostkowo. Etiologia zatrzymanych kłów nie jest do końca wyjaśniona. Czynniki wpływające na tę anomalię dzielimy na: ogólne, miejscowe i idiopatyczne. Do czynników ogólnych zalicza się: dziedziczność, zaburzenia wewnątrzwydzielnicze oraz niedobory witamin. Przyczyny miejscowe to m.in.: dysproporcja pomiędzy długością łuku zębowego a rozmiarem kła, zwężenie lub skrócenie łuku zębowego, opóźniona resorpcja korzeni jednoimiennego kła mlecznego, nieprawidłowa pozycja zawiązka zęba stałego (rotacje), ankyloza kła, zęby nadliczbowe, urazy zębów oraz obecność torbieli lub guzów zębopochodnych (5-9). Zatrzymanie kłów górnych może być także związane z pokonaniem najdłuższej drogi wyrzynania wśród wszystkich zębów stałych (6). W etiologii policzkowo zatrzymanych kłów wymienia się dysproporcję pomiędzy długością łuku zębowego a wielkością zatrzymanego kła. Występowanie podniebiennie zatrzymanych kłów może być związane z brakiem górnych zębów siecznych bocznych lub z ich nieprawidłowym kształtem (7). Znacznie częściej obserwuje się kły zatrzymane podniebiennie (85%) niż policzkowo (15%) (10).

W diagnostyce zębów zatrzymanych stosuje się klasyczną rentgenodiagnostykę (zdjęcia zębowe, zdjęcia zgryzowe, zdjęcia pantomograficzne, zdjęcia cefalometryczne) oraz badania tomografii komputerowej. Badania tomograficzne umożliwiają bardziej szczegółową ocenę zatrzymanych zębów niż rentgenodiagnostyka. W analizie zatrzymanych zębów w badaniu CBCT można ocenić takie elementy jak: typ zatrzymania, wzajemne relacje przestrzenne między zatrzymanym zębem a zębami sąsiednimi (za kontakt uważa się odległość poniżej 0,5 mm), występowanie resorpcji zębów sąsiednich, szerokość mieszka (pod kątem diagnostyki torbieli zawiązkowej), obecność przetrwałych zębów mlecznych, wymi...