Wykorzystanie TAD w leczeniu pacjentki z zatrzymanym zębem 13 i dilaceracją zęba 12

Dilaceracja występuje w populacji, według Hamasha i innych, w stałych bocznych siekaczach szczęki z częstością 1,2%. Częściej obserwuje się dilacerację korzenia zęba, najczęściej stałych siekaczy szczęki, choć może ona występować na całej długości zęba. Wskaźnik występowania u mężczyzn w stosunku do kobiet wynosi 1:6. Co do definicji, to w literaturze różni się ona w zależności od kryteriów przyjętych przez danego autora. Jako pierwszy stworzył ją w 1848 roku Tomes. Według niego ten fenomen to wynik oddzielenia się od siebie, pod wpływem działania siły, wierzchu już wytworzonej zębiny od jej środkowej części, która ciągle się rozwija. Później zdefiniowano dilacerację jako zagięcie, odchylenie, ostre wygięcie lub nierówność w liniowej relacji, w jakiej pozostają ze sobą korona i korzeń zęba. Według słownika terminów stomatologicznych dilaceracją nazywamy deformację zęba w wyniku powstałego zaburzenia pomiędzy zmineralizowaną i nieuwapnioną częścią rozwijającego się zawiązka zęba. Natomiast Andreasen i inni w 1971 roku zdefiniowali tę anomalię rozwojową jako gwałtowne odchylenie od osi długiej korony lub korzenia zęba z powodu urazowego nieosiowego przemieszczenia się już wykształconej twardej tkanki w stosunku do rozwijającej się miękkiej jego części. Autorzy ci rozróżniają dilacerację od zagięcia korzenia, które jest spowodowane postępującą zmianą kierunku jego rozwoju, kiedy nie doszło do żadnego gwałtownego urazu zawiązka podczas odontogenezy. Według niektórych autorów o dilaceracji możemy mówić, gdy mezjalne lub dystalne odchylenie osi korzenia w stosunku do korony jest równe lub większe od 90°. Inni uważają, że wystarczy, gdy graniczne odchylenie w stosunku do normalnej osi zęba jest równe lub większe od 20°. Istnieją dwie różniące się od siebie hipotezy odnośnie do etiologii dilaceracji. Pierwsza wyjaśnia, że jest ona wynikiem ostrego mechanicznego urazu mlecznego poprzedn...