Wykorzystanie toksyny botulinowej w terapii uśmiechu dziąsłowego – przegląd piśmiennictwa

Aly i wsp. poddali leczeniu 7 pacjentek z uśmiechem dziąsłowym spowodowanym zwiększoną czynnością mięśni unoszących wargę górną oraz nadmiernym pionowym wzrostem szczęki. Ekspozycja tkanek miękkich w pełnym uśmiechu mieściła się w przedziale 6-8 mm. Z uwagi na brak chęci poddania się leczeniu ortognatycznemu pacjentkom autorzy publikacji zaproponowali chirurgiczne spłycenie przedsionka jamy ustnej poprzez dokoronowe przesunięcie płata niepełnej grubości. W wyniku leczenia uzyskali redukcję ekspozycji dziąseł do 5 mm w pomiarze między brzegiem dziąsłowym zębów siecznych przyśrodkowych a dolną krawędzią wargi górnej. Z powodu niesatysfakcjonującego efektu oraz współwystępującej zwiększonej kurczliwości mięśni unoszących wargę górną pacjentkom zaproponowano iniekcje domięśniowe toksyny botulinowej. Zabiegi przeprowadzono 2 tygodnie po leczeniu chirurgicznym, podając po 2,5 U toksyny na stronę w punktach opisanych przez Polo w pracy z 2008 roku, będących miejscami skrzyżowania mięśnia dźwigacza wargi górnej i skrzydełka nosa z mięśniem dźwigaczem wargi górnej oraz mięśnia dźwigacza wargi górnej z mięśniem jarzmowym mniejszym (łącznie cztery miejsca iniekcji). Precyzyjną lokalizację mięśni określono, wyczuwając palpacyjnie skurcz mięśni w trakcie uśmiechu pacjenta. W celu uniknięcia asymetrii punkty zaznaczono markerem na skórze. W ciągu kolejnych dni obserwowano redukcję uśmiechu dziąsłowego, ekspozycja tkanek miękkich wynosiła około 2 mm po 3 tygodniach. Autorzy podali satysfakcjonującą stabilność efektu terapeutycznego w rocznym okresie obserwacji [7].

Mostafa opisała przypadek 24-letniej pacjentki, która zgłosiła się do kliniki stomatologicznej z powodu nadmiernego, wynoszącego 11-12 mm ukazywania dziąseł w uśmiechu (pomiar pomiędzy brzegiem dziąsłowym przednich zębów szczęki a dolną krawędzią wargi górnej). Po wykonaniu badań diagnostycznych rozpoznała u niej typ mieszany uśmiechu dzi...