Dwa wyrznięte mezjodensy przyczyną zatrzymania siekaczy centralnych szczęki

Hyun i wsp. (5) przedstawiają bogaty materiał kliniczny trzyletnich obserwacji obejmujący 919 pacjentów, u których stwierdzono obecność 1200 mezjodensów. Badania oparli na zdjęciach radiologicznych. Autorzy oceniali liczbę mezjodensów u poszczególnych pacjentów, ich lokalizację, pozycję, stopień wyrznięcia, kształt, skierowanie korony i ewentualne powikłania związane z ich występowaniem. Uwzględnili także korelację z wiekiem i płcią pacjentów, natomiast uzyskane wyniki badań poddali analizie statystycznej. W badanej grupie średni wiek pacjentów wynosił 11,05 lat, stwierdzono także istotnie częstsze występowanie tej patologii u płci męskiej. Opisywany przez nas przypadek odpowiada tym wynikom. U większości pacjentów występował 1 mezjodens, najrzadziej 4. Ponad 90% z nich było zlokalizowanych od strony podniebiennej i równie dużo tkwiło zatrzymanych w kości. Więcej niż połowa badanych zębów przyjmowała pozycję odwróconą. Najwięcej zębów miało koronę kształtu stożkowatego. 563 zębom towarzyszyły powikłania, takie jak: diastema, opóźnione wyrzynanie, przemieszczenia i rotacje zębów sąsiednich, resorpcje korzeni, torbiele, a także wyrzynanie do jamy nosa. U leczonego przez nas chorego powikłaniem było tylko zatrzymanie w kości siekaczy centralnych.

Janas (6) przedstawiła badania dotyczące zaburzeń wyrzynania zębów stałych na skutek obecności mezjodensów. Autorka badaniem objęła 51 pacjentów, u których zęby dodatkowe były bezpośrednią przyczyną zatrzymania w kości bądź opóźnionego wyrzynania siekaczy stałych w szczęce. Opisywany przez nas chłopiec jest kolejnym przykładem na potwierdzenie tej tezy. Kolokitha i wsp. (7) opisali przypadek 10-letniego chłopca, u którego dwa zęby dodatkowe blokowały wyrzynanie siekaczy centralnych w szczęce i same pozostawały również w kości. Natomiast w opisywanym przez nas przypadku zęby dodatkowe wyrznęły się do łuku w miejscu prawidłowych.