Leczenie ortodontyczne pacjentów z zaburzeniami przyzębia za pomocą zakotwienia szkieletowego – opis przypadku

Kiedy tylko stwierdzono zadowalający stan przyzębia (API % = 5 oraz SBI % = 0), oceniono kliniczny poziom przyczepu łącznotkankowego (CAL) wraz z głębokością ubytku przyzębia (PD) wokół zęba 11 (tab. 1. s. 35). Wartości CAL i PD pozwoliły na rozpoczęcie drugiego etapu leczenia interdyscyplinarnego – fazy ortodontycznej. Skompletowano dokumentację diagnostyczną pacjenta i rozpoczęto leczenie mające na celu doprowadzenie do intruzji zęba 11. Ponieważ wymagało ono przyłożenia siły blisko centrum oporu zęba, jego przybliżoną lokalizację określono za pomocą radiogramów wewnątrzustnych. Aby uzyskać najwyższą dokładność biomechaniki intruzyjnej oraz by zapobiec niepożądanemu wychylaniu zęba 11, zdecydowano się na leczenie techniką językową. Przed przyklejeniem zamocowano hak ze stali nierdzewnej na zamku językowym Philippe 2D® (Forestadent, Phorzheim, Germany), tworząc ramię dźwigni. Aby uzyskać bezpieczną siłę wiązania zamka z klejem i zębem, a także by jak najbardziej przyzwyczaić pacjentkę do drażnienia języka, specjalnie wykonany zamek przymocowano do zęba 11, jednocześnie z założeniem na podniebieniu miniśruby ortodontycznej o długości 8 mm (Ortho Easy® pin, Forestadent, Phorzheim, Germany) zgodnie z protokołem wrocławskim [10]. Po dwóch tygodniach gojenia miniśruba została obciążona (ryc. 3, s. 33) za pomocą sprężyny zamkniętej NiTi działającej siłą o małej wartości (light, 8 mm długości, Dentos®, Korea Pd.). Następnie zamknięto pozostałe szpary międzyzębowe (ryc. 4, s. 33) za pomocą łańcuszka elastycznego. Leczenie czynne trwało 8 miesięcy. Po zdjęciu zamków przyklejono pacjentce stały językowy aparat retencyjny. Ostatnia dokumentacja świadczy o poprawie zgryzu (ryc. 5) osiągniętejbez negatywnego wpływu na kąt nosowo-wargowy (ryc. 6, s. 36) czy rysy twarzy (ryc. 7, s. 37).

Leczenie ortodontyczne zaowocowało korzystnym, estetycznym ustawieniem zę...