Zasady prawidłowego funkcjonowania stomatologicznego zespołu medycznego z uwzględnieniem roli wykwalifikowanego personalu średniego

Praca z dzieckiem jest szczególnie znaczącym polem walki z lękiem przed kontaktem z dentystą. Niepokój dentystyczny jest silnie uwarunkowany nabytymi, wyuczonymi reakcjami lękowymi powstającymi pod wpływem środowiska (lęk matki, inne dzieci w przedszkolu) i uprzednich przeżyć. Zespół medyczny powinien umieć zmniejszyć lęk u swojego podopiecznego, docierając do źródeł jego powstania, co z pewnością w przyszłości pozwoli usprawnić interakcje lekarz – dziecko i w konsekwencji wpłynie na efektywność leczenia. Organizm dziecięcy szybciej i intensywniej reaguje na czynniki uszkadzające i stresory psychiczne niż dorosły, czego wynikiem może być występujący w dorosłym życiu nieopanowany lęk przed kontaktem z dentystą. Niezwykle istotna wydaje się więc konieczność niwelowania strachu u najmłodszych pacjentów. Najtrudniejsza sytuacja ma miejsce wtedy, gdy dziecko trafiające pod naszą opiekę jest już obarczone strachem. Należy wtedy rozładować przykre doświadczenia emocjonalne, wyeliminować uczucie strachu przed bólem, wzbudzić zaufanie, wytworzyć lub utrwalić pozytywną motywację do leczenia. Działania te powinny następować niespiesznie i wymagają zaangażowania całego zespołu medycznego oraz współpracy ze strony rodziców/opiekunów małego pacjenta. Obowiązkiem dorosłych jest zaprzestanie (wcale nierzadkiej!) metody straszenia dziecka wizytą u dentysty i nieprzekazywanie dziecku własnego lęku.

Zespół medyczny natomiast powinien zastosować wszystkie dostępne metody psychoterapii, czyli leczniczego oddziaływania zmierzającego do załagodzenia, zniwelowania lub skorygowania zaburzeń procesów psychicznych i somatycznych, zaburzeń w zachowaniu i strukturze osobowości, poprzez wszystkie opisane relacje interpersonalne, poczynając od słowa, poprzez zachowania pozawerbalne, aż do słuchania.

Nie ma dotychczas opracowanej naukowo w pełni skutecznej metody ...