Zastosowanie laserów w ortodoncji

Dyskusja

Połączenie zamka ortodontycznego z powierzchnią zęba wymaga penetracji materiału łączącego do kanalików wytrawionego szkliwa. Koncepcja wytrawiania szkliwa została zaproponowana przez Buonocore’a w 1955 r., a najczęściej stosowanym materiałem jest 37-proc. kwas ortofosforowy. Technika laserowego wytrawiania została zapoczątkowana w 1990 r. i może stanowić alternatywną metodę dla przygotowania powierzchni zęba do połączenia z zamkiem ortodontycznym. Za pomocą światła laserowego na powierzchni szkliwa wytwarzają się mikronierówności, pozwalające na penetrację żywicy (4). Siła wiązania z użyciem lasera Er:YAG jest zbliżona do siły wytworzonej dzięki konwencjonalnemu wytrawianiu (5). Aglarci i wsp. uważają, że, stosując tę metodę, można osiągnąć lepszą kontrolę nad wytrawianym obszarem, unikając demineralizacji tkanek twardych, jak w przypadku metody konwencjonalnej (6). Niektóre badania wskazują, że efekt działania światła lasera na szkliwo prowadzi do zmiany chemicznej struktury szkliwa i zwiększenia jego odporności na działanie kwasów (7). Użycie wytrawiania laserowego wydaje się właściwszym rozwiązaniem w przypadku zakładania zamków ortodontycznych na odsłonięte chirurgicznie zęby. Hamamci i wsp. wykazali, że w przypadku wytrawiania szkliwa laserem Er:YAG i ER,Cr:YAG oraz przyklejania zamków ortodontycznych powstaje mniejszy mikroprzeciek niż w przypadku wytrawiania szkliwa kwasem ortofosforowym (8). Technika ta, mimo zalet, nie jest procedurą standardowo wykonywaną w protokole zakładania aparatu stałego.

Awarie aparatu stałego w postaci odklejenia zamka lub konieczność przyklejenia zamka są częstymi problemami w leczeniu ortodontycznym (9). Przed ponowną aplikacją zamka pozostałości kleju na powierzchni zęba powinny być usunięte. Procedura ta wymaga użycia: kleszczy do zdejmowania zamków, wierteł...