Zastosowanie masy bogatopłytkowej w zabiegu implantacji u pacjenta z nieprawidłowościami obrazu krwi – opis przypadku

W izolacji osocza bogatopłytkowego wykorzystuje się różnice w gęstości przepływowej erytrocytów, trombocytów i leukocytów, zagęszczając płytki krwi i białe krwinki w małej objętości osocza przez odwirowanie krwi. Uzyskuje się przez to wysokie stężenie uwalnianych przez płytki czynników wzrostu, przekraczające stężenia tych substancji obserwowane w krwi pełnej (stężenia rzędu od pg/ml do ng/ml), w małej objętości osocza, które można zaaplikować bezpośrednio w miejsce naprawy tkanki kostnej (3).

W protokole PRP otrzymuje się: warstwę erytrocytów na dnie, ubogopłytkowe serum w górnej części probówki (platelet-poor plasma – PPP) oraz pomiędzy nimi istotną klinicznie warstwę buffy-coat, oddzielaną przez operatora za pomocą igły i strzykawki (ryc. 1).  W PRP zawarte są znaczne ilości: VEGF (śródbłonkowego czynnika wzrostu), PDGF-AB (płytkopochodnego czynnika wzrostu AB), TGFB-1 (transformującego czynnika wzrostu) oraz TSP-1 (trombospondyny-1), która bierze udział w komunikacji komórki z otoczeniem; IGF 1 i 2 uważane są za czynniki wzrostu wydzielane przez osteoblasty w procesie formowania kości (7). Autogenne PRP jest nietoksyczne i nieimmunizujące, moduluje i reguluje funkcje kolejno oddziałujących czynników wzrostu w procesie tworzenia i dojrzewania tkanek (3).

Celem pracy jest pokazanie skuteczności odbudowy pojedynczego zęba za pomocą implantu z zastosowaniem osocza bogatopłytkowego u pacjenta z hipoplazją szpiku kostnego.

Opis przypadku

40-letni mężczyzna zgłosił się w celu uzupełnienia brakującego zęba przedtrzonowego w szczęce. W związku z n...