Zastosowanie PRF – bogatopłytkowej fibryny – w stomatologii – przegląd piśmiennictwa

W zębodołach poekstrakcyjnych, ze względu na potrzebę uniknięcia resorpcji kości i pogorszenia estetyki tego miejsca, wprowadza się membrany fibrynowe, które umożliwiają zachowanie prawidłowej ilości tkanki miękkiej i tkanki kostnej w stosunku do przypadków, w których nie użyto membrany. Dolegliwości bólowe, jak również obrzęk po ekstrakcji są mniejsze lub ich brak. PRF jako stabilny skrzep przyspiesza odbudowę tkanek i gojenie, szczególnie u pacjentów obciążonych ogólnie (cukrzyków, poddanych immunosupresji). U pacjentów zażywających antykoagulanty przyspiesza krzepnięcie i zamknięcie rany. PRF może być użyty po wyłuszczeniu dużych zmian okołowierzchołkowych, po usunięciu zatrzymanych zębów (1, 6).

Elastyczność i spójność PRF zasugerowały możliwość wykorzystania tego biomateriału jako błony zaporowej w zabiegach sterowanej regeneracji tkanek do pokrycia i ochrony wszczepionego materiału kościozastępczego i całego pola zabiegowego. Materiały wypełniające, tj. allogenny, ksenogenny, autogenny, można połączyć z membraną fibrynową. PRF stanowi jednocześnie substancję łączącą fragmenty kości i matrycę sprzyjającą angiogenezie i migracji komórek progenitorowych kości do wnętrza wszczepu. Obecność fibryny zawartej w PRF i kolagenu zawartego w materiałach kościozastepczych sprawia, że materiał jest łatwy w użyciu i zwiększa kohezję między cząstkami, ułatwiając ich utrzymanie w miejscu, w którym został zdeponowany (6, 7). Zaobserwowano również lepszą redukcję głębokości kieszonek patologicznych po zastosowaniu DFDBA z PRF niż samego DFDBA (7, 8, 9).

W miejscu dawczym po pobraniu wolnego przeszczepu nabłonkowego lub łącznotkankowego, dzięki membranie PRF, dochodzi do przyspieszenia procesów gojenia, co sprawia, że miejsce zabiegu staje się mniej wrażliwe na czynniki zewnętrzne (bodźce mechaniczne, chemiczne i działanie bakterii), jak również...