Diagnostyka i leczenie zatrzymanych stałych górnych kłów

Zatrzymanie górnego kła od strony podniebiennej występuje częściej (85% przypadków) niż od strony wargowej. Wykazano, że w przypadku 48% podniebiennie przemieszczonych górnych kłów towarzyszy im występowanie małych i stożkowato uformowanych siekaczy bocznych lub ich brak. Ząb może być położony również śródwyrostkowo (7). U młodych pacjentów istotne jest zróżnicowanie retencji oraz opóźnionego wyrzynania, dlatego konieczna jest szczegółowa ocena stopnia rozwoju wierzchołka korzenia, lokalizacji i nachylenia zęba. Rozbieżności w wielkości szczęk odpowiadające zmianom ewolucyjnym i ograniczonemu wzrostowi strzałkowemu zwiększają prawdopodobieństwo zatrzymania zęba. Częściej występuje zatrzymanie kła jednostronne niż obustronne oraz u pacjentów z rozszczepem podniebienia (fot. 1) (5). Zatrzymane kły mogą indukować powstawanie torbieli zawiązkowych (fot. 2) oraz resorpcję korzenia siekacza bocznego (fot. 3), rzadziej pierwszego przedtrzonowca czy siekacza centralnego. Resorpcja siekaczy bocznych dotyczy nawet 12% pacjentów z zatrzymanymi kłami górnymi (3, 8-10).

Sprawdź inne artykuły z kategorii PEDODONCJA.

Około 9. roku życia ząb powinien być wyczuwalny w przedsionku jamy ustnej i być ustawiony równolegle do siekacza bocznego. Brak stałych kłów, obecność ich przetrwałych mlecznych poprzedników po 12. roku życia oraz distoinklinacja siekacza bocznego powinny wzbudzić niepokój (fot. 4). W tym wypadku należy wykonać badania radiologiczne. Do najczęściej wykorzystywanych należą badania radiologiczne zębowe, zgryzowe szczęki, pantomograficzne oraz tomografia komputerowa wiązki stożkowej (ang. cone beam computed tomography, CBCT) (fot. 5, 6). Badania radiologiczne pozwalają ocenić obecność zęba, jego położenie, kszta...