Zębopochodna torbiel gruczołowa imitująca okołowierzchołkową torbiel korzeniową – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

GOC nieznacznie częściej występuje u mężczyzn (M:K = 1,3:1) i pojawia się w średnim wieku ze szczytem zachorowań w 6. dekadzie życia. Klinicznie GOC najczęściej lokalizuje się w żuchwie (70% przypadków), rzadziej w szczękach (30%). Większość z opisanych w piśmiennictwie przypadków GOC dotyczyło przedniego odcinka trzonu żuchwy. Radiologicznie torbiel ta najczęściej przyjmuje postać wielokomorowego ubytku struktury kostnej, zwykle o dobrze zaznaczonych marginesach [6]. W rzadkich przypadkach może mieć obraz ubytku jednokomorowego. GOC może przyjmować znaczne rozmiary (nawet do 12 cm w największym wymiarze), jednak średnio osiąga około 5 cm średnicy w chwili rozpoznania. Torbiele charakteryzujące się zatarciem granic na zdjęciu RTG oraz wielokomorową strukturą osiągają zazwyczaj większe rozmiary [1, 2, 5, 7, 8, 9, 10, 11, 12].

Sprawdź inne artykuły z kategorii ENDODONCJA.

Ze względu na nieprzewidywalny przebieg, możliwość transformacji w wewnątrzkostnego raka śluzowo-naskórkowego i tendencję do nawrotów GOC wymaga bardziej radykalnego podejścia chirurgicznego oraz dłuższej obserwacji pozabiegowej niż inne torbiele zębopochodne. Wyłuszczenie torebki torbieli bez przerwania jej ciągłości jest wciąż metodą z wyboru w leczeniu GOC, jednakże w przypadku torbieli większych rozmiarów, zwłaszcza w przebiegu których doszło do naruszenia lub przerwania ciągłości istoty korowej, wskazane jest poszerzenie marginesu zabiegowego poprzez zastosowanie radykalizacji obwodowej z użyciem czynnika zamrażającego, płynu Carnoya lub mechanicznej ostektomii obwodowej [5]. Nawroty po zabiegach mniej (wyłuszczenie) lub bardziej (odcinkowa resekcja kości) radykalnych obserwowane były w prawie połowie przypadków.