Zęby w okresie noworodkowym jako rzadko spotykana wada wrodzona – opis przypadku

Omówienie i dyskusja

Zęby wrodzone i noworodkowe w większości przy­padków to przedwcześnie wyrznięte zęby mleczne. Najczęściej są to siekacze przyśrodkowe żuchwy. Bo­denhoff stwierdza ich występowanie w 85% zbadanych przypadków, następnie pod względem częstotliwości występowania podaje siekacze przyśrodkowe szczęki (11%), kły i trzonowce żuchwy (3%) oraz kły i trzonow­ce szczęki (1%) (4).

Pierwsze zapiski o zębach wrodzonych pochodzą z okresu starożytności. Tytus Liwiusz, rzymski historyk z I wieku p.n.e., opisuje przypadki dzieci rodzących się z zębami jako zwiastun niepomyślnych wydarzeń. Na­rodziny dziecka z zębami były różnie odbierane w za­leżności od przesłanek kulturowych. W Chinach wie­rzono, że gdy dziecko z wrodzonymi zębami zacznie gryźć przedmioty, jedno z rodziców umrze, dlatego starano się usuwać te zęby jak najszybciej. W Indiach zęby wrodzone uznawano za zły znak, a dzieci z nimi odbierano jako potwory lub przynoszące nieszczęście. W Polsce według wierzeń noworodek taki mógł zostać uznany za wampira. W wielu plemionach afrykańskich dzieci rodzące się z zębami uznawano za oznakę nie­szczęść, w związku z czym zabijano je wkrótce po uro­dzeniu.

Odmienne nastawienie do tego typu zjawiska było w Europie Zachodniej. W Anglii obecność zębów wro­dzonych odbierano jako zapowiedź, że ich właściciel wyrośnie na dzielnego żołnierza. Włosi i Francuzi po­strzegali takiego noworodka jako przyszłego zdobyw­cę świata (5).

Epidemiologia

Częstość występowania przypadków zębów wro­dzonych i noworodkowych jest różna w zależno­ści od opracowania. Wśród autorów brak zgodności w odniesieniu do kwestii, czy zróżnicowanie częstości w...