Przegląd wierteł stosowanych w stomatologii zachowawczej

Wiertło stomatologiczne jest zbudowane z pięciu odcinków. Każdego z nich dotyczy numer ISO. Wszystkie razem pozwalają na utworzenie numeru ISO całego wiertła oraz sprawną komunikację między producentem, handlowcem i lekarzem. Pierwszą składową ISO stanowi numer określający tworzywo, z którego wykonano główkę wiertła. 806 oznacza stal z nasypem diamentowym, a 500 to wolfram. Druga składowa określa budowę trzonka (pierwsze dwie cyfry z trzech określają kształt trzonka (31 – turbina, 10 – prostnica, 20 – kątnica), natomiast ostatnia cyfra trójki określa długość, np. 314 (standard, 16 mm, turbina), 204 (standard, 22 mm, kątnica), 106 (extra long, 65 mm, prostnica). Trzecia i czwarta składowa dotyczą kształtu i nacięcia (lub grubości nasypu) części pracującej; odpowiednio: 001 oznacza okrągłą część pracującą, 003 – nacięcia, 524 to standard nasypu, a 540 – stożek. Ostatnia liczba składająca się na oznaczenie ISO dotyczy średnicy w najgrubszym miejscu: 023 oznacza 2,3 mm, a 014 – 1,4 mm.

Różne kształty i wielkości części pracujących wierteł służą różnym zabiegom i etapom leczenia stomatologicznego. Najważniejszym, najczęściej używanym wiertłem w arsenale stomatologa jest róża występująca w rozmiarach od 004 do 027 i służąca do usuwania zębiny próchnicowej. Szczelinowiec to walec o nacięciach na bocznej powierzchni (rozmiary od 08 do 015). Gruszka to wiertło podłużne, rozszerzające się ku końcowi, podobnie jak odwrócony stożek – chociaż ten ma ostrą krawędź, co powoduje, że jest bardziej precyzyjny (może posłużyć do wykonania zagłębień retencyjnych), ale rzadziej używany (stanowi znaczne zagrożenie dla miazgi). Do wykończenia wypełnień używa się całej palety narzędzi wolnoobrotowych. Frezy mające 12 nacięć nazywane są finirami, a frezy z 32 nacięciami to poliramy. Szczoteczki wykorzystywane są w połączeniu z pastą polerską. Papierowe krążki nakłada się na mandrylki (soflex). Gumki zbudowane ...