Badania nad próchnicą – rys historyczny. Część 2

W tamtym okresie pojawiły się pierwsze szczoteczki do zębów (ok. 3500 lat p.n.e.) (7). Miały one formę gałązek, w których to jeden koniec służył jako wykałaczka a drugi – jako szczoteczka. Do tego celu zazwyczaj wybierano aromatyczne drzewa, które dodatkowo odświeżały oddech, w tym drzewo herbaciane i orzech włoski. Tamtejsze społeczeństwo znało też receptury na pierwsze pasty do zębów. W składzie znajdowały się m.in.: zioła, suszone części zwierząt, a nawet miód (19).

Z okresu starożytności pochodzi również pierwsza metoda walki z próchnicą, stworzona przez filozofa i pisarza Aulusa Corneliusa Celsusa (13). Polegała ona na zeskrobaniu widocznej plamy próchnicowej (7), a następnie natarciu chorego zęba przy użyciu płatków róż. Na zakończenie procedury Celsusa należało przepłukać usta winem. Sposób ten był praktykowany nawet do osiemnastego wieku. Dopracowano znane wcześniej metody leczenia, czego przykładem może być Hipokrates, który nakazywał płukanie zębów roztworem wody z pieprzem lub wydzieliną bobrową. W przypadku spróchniałych lub rozchwianych zębów wykonywano ekstrakcje (13).

Codzienne czyszczenie zębów nie było znane. Dopiero w I i II wieku p.n.e. Rzymianie zaczęli używać m.in.: pumeksu, talku, alabastru, proszku z korali do higieny. Wyższe klasy społeczne miały lepszy dostęp do leczenia zębów niż ludzie biedniejsi, jednak byli oni bardziej narażeni na próchnicę z powodu diety, ze względu na wyższe spożycie węglowodanów (m.in. z wina, które pili tylko nieliczni). W setnym wieku naszej ery w Rzymie użyto po raz pierwszy wiertła do trepanacji zębów. Zabiegu tego dokonał Archigenes. Służyło ono do oczyszczenia ubytków próchnicowych (13)...