Endometr w gabinecie stomatologicznym

Endometria

Odkrycie oporu elektrycznego pomiędzy więzadłami ozębnej a błoną śluzową jamy ustnej zapoczątkowało pracę nad współczesnymi endometrami [12, 13]. Od tego momentu powstało 5 generacji endometrów, wśród których wyróżniamy endometry: oporowe, impendancyjne, porównujące opór dla dwóch częstotliwości oraz operujące dwiema częstotliwościami analizowanymi oddzielnie [5]. Endometr składa się z:

• elektrody czynnej, za którą służy zacisk, do którego montuje się narzędzie endodontyczne;
• elektrody biernej, czyli haczyka, który zakładamy na dolną wargę pacjenta;
• jednostki centralnej oraz przewodów łączących.

Organizm dobrze przewodzi prąd o dużej częstotliwości, a źle o małej, w związku z czym w okolicy otworu wierzchołkowego występuje największa różnica oporów. Aby dokonać pomiaru długości roboczej za pomocą endometru, należy: zawiesić haczyk na dolnej wardze pacjenta, a elektrodę czynną przymocować do narzędzia endodontycznego, a następnie wprowadzić je do kanału, do momentu, aż endometr wskaże miejsce Apex. Jest to najbardziej wiarygodny wynik endometru i oznacza punkt anatomiczny. Należy pamiętać, że wartości 0,5 lub 1,0 wyświetlane na pulpicie endometru nie oznaczają wartości w milimetrach. Następnie konieczne jest ustawienie ogranicznika do poziomu punktu referencyjnego. Po wyjęciu narzędzia z kanału należy zmierzyć długość między wierzchołkiem narzędzia a ogranicznikiem, a następnie odjąć od uzyskanej wartości 0,5 mm. Wówczas uzyskamy wartość odpowiadającą długości roboczej dla danego kanału, z założeniem, że opracowujemy go do otworu fizjologicznego. Ważne jest przestrzeganie warunków, w jakich możemy uzyskać miarodajny wynik endometru. Pomiaru należy dokonywać w lekko wilgotnym kanale. Badania pokazują, że obecność niewielkiej ilo...