Higiena rąk w opiece stomatologicznej

W codziennej praktyce stomatologicznej perso­nel ma kontakt między innymi ze skórą pacjen­ta, śluzówką, z wydzielinami, instrumentarium, otoczeniem pacjenta i odpadami medycznymi. Liczba ekspozycji rąk na potencjalnie niebezpieczne bakterie może wynosić nawet setki razy w czasie dnia pracy (1).

Mimo że higiena rąk jest najważniejszym elementem strategii ograniczania zakażeń związanych z opieką zdro­wotną (health care-associated infection, HCAI), prawidłowe przestrzeganie procedur z nią związanych przez pracow­ników sektora medycznego wg Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization, WHO) waha się od 5% do 89% (1). Właściwa higiena rąk może zapobiec przedostaniu się bakterii z jednej powierzchni na drugą, np. z uchwytu lampy skolonizowanej metycylinoopor­nym Staphylococcus aureus na skórę, np. twarzy, czy bło­ny śluzowe pacjenta. Pominięcie procedury dezynfekcji rąk przez lekarza po dotknięciu wspomnianego uchwytu zwiększa ryzyko przeniesienia drobnoustrojów. Badania udowodniły, że na rękach pracowników ochrony zdrowia mogą znajdować się: pałeczki Gram-ujemne, gronkowiec złocisty, enterokoki czy Clostridium difficile, a wydłużanie czasu ekspozycji na skażone powierzchnie zwiększa ryzyko transmisji bakterii (1).

WHO stworzyła Pierwszą Światową Inicjatywę na rzecz Bezpieczeństwa Pacjenta „Higiena rąk to bezpieczna opie­ka”, do której w 2013 roku przystąpiła także Polska.

Stworzone zostały pojęcia „strefy pacjenta” oraz „kry­tycznych momentów”. Za „strefę pacjenta” potencjalnie skażoną uznaje się wszystkie przedmioty w bliskim oto­czeniu pacjenta, z którymi może mieć bezpośredni kon­takt, np.: bielizna, poręcz fotela oraz wszelkie medyczne wyposażenie (do 1,5 m od pacjenta) (2). Do tej strefy za­liczamy również przedmioty, z którymi w trakcie badani...