Leczenie przy użyciu tradycyjnych, ogólnodostępnych metod zmiany okołowierzchołkowej zęba 11 z zatrzymanym rozwojem korzenia

Title: Treatment of periapical change of the tooth 11 with retained root development using traditional, publicly available methods
Słowa kluczowe: zmiana okołowierzchołkowa, uraz, wodorotlenek wapnia
Keywords: periapical lesion, trauma, calcium hydroxide
Streszczenie: W artykule przedstawiono proces leczenia zmiany okołowierzchołkowej powstałej wokół korzenia zęba 11 z otwartym wierzchołkiem za pomocą pasty z wodorotlenku wapnia zmieszanego z gliceryną.
Summary: The article presents the treatment of periapical lesion formed around the root of the tooth 11 with open apex using a paste of calcium hydroxide mixed with glycerol.

Nietwardniejący Ca(OH)₂ jest stosowany w endodoncji już od 1930 roku [1]. Swoje działanie opiera na dysocjacji na jony OH^- i Ca²⁺ [2]. Jony wodorotlenkowe, alkalizując otaczające tkanki – pH ok. 12,5 – działają antybakteryjnie [2-4]. Ponadto wraz z jonami wapnia działają odontotropowo i osteoindukcyjnie [1-3, 5, 6]. Wodorotlenek wapnia po kontakcie z mieszaną tkanką miazgowo-ozębnową powoduje martwicę jej wierzchniej warstwy, która w konsekwencji ulegnie mineralizacji z wytworzeniem trwałej bariery apikalnej [3, 7-9]. Do zalet preparatów Ca(OH)₂ należą: biokompatybilność, niski stopień alergizacji, niskie koszty leczenia, działanie przeciwzapalne, antybakteryjne i odontotropowe, łatwa aplikacja i usuwanie z kanału, szybka resorpcja w tkankach okołowierzchołkowych oraz kontrast na RTG [3, 4, 9-12]. Materiał ten jest niestety łatwo rozpuszczalny w płynach organizmu, a ponadto nie wykazuje adhezji do zębiny, co skutkuje nieszczelnością wypełnienia [3, 5].

Czas trwania leczenia wodorotlenkiem wapnia trudno przewidzieć – trwa średnio 12 miesięcy, ale może przedłużyć się nawet dwuk...