Materiały stosowane do zamykania perforacji. Przegląd piśmiennictwa

Materiały barierowe

Jednym z głównych wyzwań w zamykaniu perforacji jest umieszczenie preparatu mającego zastąpić utracone tkanki w odpowiednim miejscu oraz ilości. W tym celu stosujemy materiały barierowe. Ich celem jest odgraniczenie miejsca perforacji, zapewnienie suchości pola operacyjnego, tak aby ułatwić kondensację biomateriału odtwórczego. Taka „matryca wewnętrzna” nie jest usuwana po zakończeniu leczenia, dlatego musi być biokompatybilna oraz sterylna. Ważne, aby nie wywoływała niepożądanych reakcji tkanek związanych z wystąpieniem reakcji zapalnej. Wśród materiałów barierowych wyróżniamy m.in.: gąbki kolagenowe czy gąbki żelatynowe (3).

Materiały odtwórcze

Dawniej do zamykania perforacji stosowano różnego typu materiały, takie jak: amalgamat, tlenek cynku z eugenolem, gutaperka, Cavit, cementy glassjonomerowe czy kompozyty. Aktualnie zmierza się do zastosowania biomateriałów. Należą do nich: MTA, Biodentine, EndoSequence, Bio-C Repair, new endodontic cement (NEC), BioAggregate i inne, których krótka charakterystyka zostanie przedstawiona w dalszej części artykułu (3).

MTA

MTA, czyli mineral trioxide aggregate, stosowany jest w stomatologii od prawie 30 lat (6), m.in. do wykonania przykrycia bezpośredniego miazgi, w procesach apeksyfikacji, wypełniania wstecznego podczas resekcji wierzchołka korzenia, wypełniania kanałów korzeniowych oraz zamykania perforacji. Występuje on w formie proszku (m.in. Cement Portland, tlenek bizmutu)/płynu (woda). Producent przestrzega przed przechowywaniem materiału w wilgotnym miejscu, ponieważ grozi to jego degradacją (3, 4).