Występowanie niecałkowitych pęknięć zębów stałych u dzieci

Pęknięcia wykrywano badaniem klinicznym wzrokiem (na podstawie doświadczenia klinicznego lekarza), zgłębnikowaniem, przez oświetlenie lampą polimeryzacyjną (światłem niebieskim o długości fali 440 nm), kamerą KaVo DiagnoCam (wykorzystującą technologię DIFOTI – Digital Imaging Fiber-Optic Trans-Illumination). Poza podstawową funkcją tego urządzenia, tj. wykrywaniem ognisk próchnicy, podjęto próbę określenia przydatności tego urządzenia w diagnostyce pęknięć. Ponadto w zębach z wykrytymi pęknięciami poszerzono diagnostykę o badanie żywotności miazgi (test termiczny – chlorkiem etylu i elektryczny – urządzenie Endo Symb), wykonano również test opukiwania (pionowego i poziomego) oraz test nagryzania (drewnianą szpatułką) (4, 5, 9). U wszystkich pacjentów wykonano dokumentację fotograficzną (aparat Nikon D 7100, obiektyw Micro Nikkor 105 mm) w celu późniejszej analizy rozległości i zasięgu pęknięć. Opracowano ankietę dotyczącą nawyków żywieniowych i aktywności fizycznej dzieci.

Wyniki

Średni wiek osoby badanej wyniósł 13 lat, najmłodszy pacjent miał 10 lat, a najstarszy – 17 lat. Przynajmniej jeden pęknięty ząb wykryto u 18 pacjentów, tylko u dwóch osób (chłopca i dziewczynki) nie stwierdzono żadnego pękniętego zęba. W stosunku do zbadanych zębów stałych (N = 517) częstość występowania pęknięć zębów wyniosła 7,38%. Najwyższy stosunek zębów z pęknięciami do wszystkich zębów stałych wyniósł 26,09% (chłopiec), najniższy zaś – 3,57% (dziewczynka). Łącznie wykryto 70 zębów z pęknięciami. W większości występowały one w szczęce (52,86%) i dotyczyły głównie siekaczy (60%), najczęściej przyśrodkowych (47,14%). Procentowy podział ze względu na grupę i położenie zębów (szczęka, żuchwa) przedstawiają ryc. 1-3.

Pęknięcia występowały głównie na powierzchni wargowej (80%), następni...