Obecne koncepcje dotyczące odbudowy zębów po leczeniu endodontycznym ze szczególnym uwzględnieniem wkładów kompozytowych wzmacnianych włóknem szklanym – przegląd piśmiennictwa

Zęby przednie

W zębach przednich po leczeniu endodontycznym metodą z wyboru jest odbudowa materiałem złożonym, pod warunkiem że przed leczeniem nie było ubytku lub jego objętość nie przekroczyła 1/3 objętości tkanek twardych. W przypadku większej utraty należy rozważyć zastosowanie wkładu koronowo-korzeniowego. Przy odpowiednio zachowanej powierzchni językowej, gdy równocześnie występuje problem z zadowalającym efektem estetycznym, zalecane jest wykonanie licówki kompozytowej lub porcelanowej. Decyzję odnośnie do tej odbudowy najlepiej podjąć przed leczeniem endodontycznym, aby wyznaczyć odpowiednie miejsce otworu trepanacyjnego. W przypadku licówek powinien się on znajdować bliżej powierzchni siecznej lub od strony ewentualnego ubytku znajdującego się na powierzchni stycznej. Gdy nie ma możliwości spełnienia tych warunków, należy wybrać koronę protetyczną. Jeśli zaś chodzi o wkłady koronowo-korzeniowe, to zdaniem niektórych autorów w zębach przednich stosuje się je ze względów funkcjonalnych, nie adhezyjnych, czyli by poprawić sztywność zęba z powodu naprężeń zginających, jakie napotyka się w okluzji.

Zęby przedtrzonowe

Zęby przedtrzonowe, zlokalizowane w bocznym odcinku łuku zębowego, wykorzystujemy do żucia i rozdrabniania pokarmów. W związku z tym są one narażone na złamania z powodu działających sił poprzecznych, ściskających i wyważających guzki, a jednocześnie są słabsze od zębów trzonowych ze względu na mniejszą ilość zębiny i mniejszą objętość komory. Uznaje się, że przy utracie tkanek twardych poniżej 50% należy zastosować wkład koronowo-korzeniowy, a w rozległych ubytkach typu „MOD” – rozważyć zastosowanie dwóch wkładów, jeżeli oczywiście umożliwia to anatomia jam zębowych.

Zęby trzonowe...