Optymalna metoda odbudowy zębów leczonych endodontycznie – analiza strukturalna

Wkłady koronowo-korzeniowe – aktualna procedura kliniczna odbudowy zębów leczonych endodontycznie?

Powszechnie stosowaną od wielu lat metodą leczenia odtwórczego zębów leczonych endodontycznie jest stosowanie metalowych wkładów koronowo-korzeniowych lanych indywidualnych lub standardowych wraz z koroną protetyczną. Katastrofalnym powikłaniem zastosowania tego typu rozwiązania bywa obserwowane w praktyce klinicznej złamanie korzenia zęba. Zastąpienie metalowych wkładów koronowo-korzeniowych cementowanymi adhezyjnie wkładami z włókien szklanych miało wyeliminować to powikłanie. Mimo adhezyjnego połączenia wkładu z tkankami zęba nadal wykonywany jest dostęp do jamy zęba oraz poszerzenie opracowanego już w wyniku leczenia endodontycznego kanału. Procedura ta w istotny sposób zmniejsza wytrzymałość zęba [10-13]. Dodatkowo degradacja połączenia cementu łączącego wkład z zębiną korzeniową niekorzystnie wpływa na trwałość odbudowy. Utrata adhezji pomiędzy wkładem a tkankami zęba prowadzi do poluzowania połączenia z nadbudową, utratą retencji i w konsekwencji reinfekcji systemu endodontycznego [14-16]. Powikłaniem prowadzącym do utraty zęba jest pojawiające się próchnicowe zniszczenie powierzchni nośnej korzenia (ryc. 1) uniemożliwiające ponowne leczenie. Publikacje wskazujące na brak adhezyjnego połączenia między wkładem a tkankami zęba również stawiają pod znakiem zapytania adhezyjne połączenie wkładu z tkankami zęba – zakotwienie wkładu wedle tych badań jest jedynie mechaniczne [17-21]. Należy jednak równocześnie zwrócić uwagę na fakt powstawania pęknięć i w ich konsekwencji katastrofalnych złamań korzeni w zębach po leczeniu endodontycznym [22-24], w których odbudowie nie zastosowano wkładów (fot. 2, 3). Jednoznacznie nie można postawić tezy, że wkłady są elementem destrukcyjnym. Wyjątkiem jest sytuacja kliniczna, w której nie zastosowano wkładów aktywnych lub śr...