Ortodoncja i technika dentystyczna – spojrzenie w przeszłość – cz. 2

Warto zwrócić uwagę, że eksperymentalne metody i założenia Andresena uprzedził już w 1902 r. Pierre Robin dzięki wykonanemu z ebonitu monoblokowi. Wpływał on na aktywność mięśni poprzez zmianę przestrzennej relacji szczęk. Aparat został zaprojektowany z myślą o dzieciach dotkniętych syndromem glossoptosis (zespół Pierre’a Robina), zespołem wrodzonych wad twarzowej części czaszki obejmujących między innymi oddychanie przez usta i wysoko wysklepione podniebienie. Aparat dzięki swojej budowie minimalizował zapadanie się języka, a w efekcie – ryzyko uduszenia się (4, 6, 13).

II wojna światowa spowodowała brak rozwoju na polu ortodoncji w Europie. Warto zaznaczyć jednak, że ze względu na brak dostępności metali szlachetnych do wykonywania aparatów stałych wzmocniła się pozycja aparatów czynnościowych. Jednym z ważniejszych działaczy tego okresu był Hans Peter Bimler (1916-2003). Skonstruował on szynę dla pacjenta, który w walkach utracił kąt żuchwy. Po przeanalizowaniu przypadku Bimler uznał, że dzięki poprzecznym ruchom żuchwy możliwe jest delikatne poszerzenie łuku, dzięki czemu w 1949 roku aparat Bimlera przyjął swoją ostateczną formę. W porównaniu do wcześniejszych aparatów czynnościowych był mniejszy, przyjemniejszy w użytkowaniu, a elastyczność zwiększała oddziaływanie na mięśnie. Elementy druciane łączące aparat w jedną całość umożliwiły stopniowe pozycjonowanie żuchwy (13).

A.M. Schwarz (1887-1963) początkowo zajmował się laryngologią, jednak w późniejszych latach swoje zainteresowania skierował w kierunku stomatologii. W 1956 roku podjął próbę połączenia zalet aktywatora i płyty aktywnej poprzez rozdzielenie akrylu łączącego część szczękową i żuchwową. W efekcie powstała podwójna płyta przypominająca dwuczęściowy aktywator (13).

Kolejnym, znanym do dziś aparatem czynnościowym ...