Podścielenia protetyczne w kompleksowym ujęciu klinicznym – przegląd piśmiennictwa

Mogą one utrzymywać swój kształt nawet pod wpływem nacisku. Dzięki ich hydrofobowej strukturze płyny nie oddziałują szkodliwie na materiał, wykazują one minimalną absorpcję wody, z tego powodu dłużej zachowują swoje właściwości (2). Powierzchnia podścielenia wykonanego materiałem silikonowym wykazuje większą gładkość, co zmniejsza kolonizację drobnoustrojów i powstawanie chorób infekcyjnych błony śluzowej. Jednak wraz z upływem czasu obserwuje się rozpuszczanie primera i następującą utratę połączenia materiału podścielającego z powierzchnią protezy oraz powstawanie zagłębień między podścieleniem a protezą. Powstałe szczeliny stwarzają środowisko odpowiednie dla retencji resztek pokarmowych oraz kumulacji mikroorganizmów. Rowki te mogą być dodatkowo pogłębiane podczas wykonywania nieodpowiednich zabiegów higienizacyjnych oraz stosowania środków czyszczących (3). Dlatego ważne są regularne wizyty kontrolne oraz poinstruowanie pacjenta o prawidłowym użytkowaniu podścielonych protez. Przykładowymi miękkimi materiałami podścielającymi na bazie silikonu są: Flexibase (Flexico Developments), Mucopren (Kettenbach) oraz Mollplast B (Molloplast-Regneri) (4).

Materiał i metoda

Miękkie materiały podścielające na bazie akrylu składają się z proszku i płynu. W skład proszku wchodzą polimetakrylan metylu lub polimetakrylan etylu oraz nadtlenek benzoilu, który odpowiada za rozpoczęcie polimeryzacji. Płyn to mieszanina monomerów metakrylanu metylu, etylu i butylu, octanu etylu oraz plastyfikatorów (ftalan di butylu lub ester kwasu metakrylowego). Zmiękczacze obniżają temperaturę plastyczności, co powoduje że zmniejsza się lepkość materiału i akrylan staje się elastyczny (4). Według autorów, takich jak Yankowa oraz Hristov, plastyfikowane akryle posiadają właściwości lepkosprężyste i zdolność do relokacji działających na ni...