Resorpcje zębowe – spojrzenie kliniczne

Wśród nich wyróżniamy: urazy zębowe (zarówno ostre, jak i przewlekłe), stany zapalne i martwicę miazgi, stany zapalne przyzębia, stan po leczeniu choroby przyzębia, leczenie ortodontyczne, wybielanie zębów, ucisk ze strony zębów zatrzymanych czy guzów. Rzadziej są to ogólnoustrojowe procesy chorobowe (3). Wielu naukowców przedstawiło różne klasyfikacje tej patologii, jednak najczęściej wyróżnia się podział w zależności od miejsca pojawienia się czynnika sprawczego. Jeśli czynnik ten pochodzi z zewnętrznej powierzchni korzenia (cementu), wyróżniamy resorpcję zewnętrzną, a jeśli resorpcja rozpoczyna się wewnątrz kanału korzeniowego, nazywamy ją resorpcją wewnętrzną (4-6). Wśród zmian o charakterze zewnętrznym wyróżniamy resorpcję zewnętrzną powierzchowną, będącą konsekwencją zlokalizowanego i ograniczonego uszkodzenia powierzchni korzenia lub otaczającego przyzębia. Jest to z reguły samoograniczający się proces aktywności klastycznej, po którym następujące wygojenie jest całkowite (jeśli proces dotyczy tylko cementu). Gdy zmiana jest obecna również w zębinie, wygojenie z reguły jest tylko częściowe i wymaga dalszej obserwacji. Resorpcja zapalna wierzchołkowa oraz boczna korzenia jest sytuacją, w której drobnoustroje z martwej miazgi stanowią czynnik drażniący będący przyczyną patologii. W pierwszym przypadku w wyniku bodźca drażniącego okolicę tkanek okołowierzchołkowych dochodzi do aktywacji komórek zapalnych oraz pobudzenia osteoklastów i cementoklastów. W wyniku tego dochodzi do zmian obejmujących kość oraz tkanki zęba odcinka przy wierzchołku. Zjawisko o takim charakterze bardzo często towarzyszy przewlekłym zmianom zapalnym. W drugim przypadku mamy do czynienia z przyczyną urazową, w wyniku której prawdopodobnie uszkodzony został cement korzeniowy, stanowiący barierę ochronną przed wnikaniem drobnoustrojów z zakażonej miazgi drogą kanalików zębinowych. W obu przypadkach dobre wyniki ...