Nowe techniki i narzędzia do wykonywania wypełnień klasy II. Przypadek kliniczny z wykorzystaniem Palodent Plus i SDR

Ubytki opracowano zgodnie z zasadami stomatologii minimalnie inwazyjnej. Stare wypełnienie usunięto wiertłem w kształcie kuleczki, założonym na turbinę, natomiast zainfekowaną zębinę opracowano wiertłem przy użyciu kątnic. Należy zwrócić szczególną uwagę na czynność delikatnego usuwania mechanicznego zębiny, która jest twarda i nie poddaje się ręcznemu opracowaniu ekskawatorem. Do usunięcia wadliwego wypełnienia wykorzystano wiertło z nasypem diamentowym, natomiast do eliminacji tkanki zębinowej zmienionej próchnicowo oraz zainfekowanej zębiny użyto wiertła z węglików spiekanych. Pracowano w zębinie, wykorzystując tylko lekką siłę nacisku na narzędzia obrotowe.

W zębie 36 pozostawiono zębinę sklerotyczną oraz obszar tkanki zmienionej pod wpływem próchnicy, co potwierdziło badanie ekskawatorem i tępym zgłębnikiem. Nie wykonano zabiegu zukośnienia brzegów szkliwa, z wyjątkiem obszarów, gdzie zniesiono ostre kąty wiertłem z nasypem diamentowym, aby ułatwić późniejszą adaptację kompozytu do tkanek oraz zagwarantować optymalną integrację brzeżną.

Tym niemniej autorzy starali się być bardzo konserwatywni i unikali znoszenia szkliwa o grubości większej niż 0,2 mm. W tym celu stosowano bardzo lekką siłę nacisku na wiertło oraz nie przedłużano kontaktu z określonymi obszarami szkliwa bez wyraźnego uzasadnienia. Przeprowadzono też dokładne oczyszczenie ubytku pod kątem eliminacji wewnętrznych przebarwień lub ciemnych plam, które mogłyby być widoczne przez warstwy kompozytu w ostatecznym wypełnieniu. Tę czynność wykonano za pomocą wiertła z nasypem diamentowym, wykorzystując bardzo niewielką liczbę obrotów końcówki pracującej. Chodziło o to, aby zapewnić doskonałą integralność brzeżną oraz estetykę pobrzeża, zachowując minimalnie inwazyjną preparację. Usunięcie przebarwień to także minimalizacja pomyłek diagnostycznych dotyczących wypełnień wy...