Wybrane metody oceny stabilności wszczepów z uwzględnieniem ortoimplantów

Dyskusja

Jak podaje wielu badaczy, sukces w leczeniu z użyciem ortoimplantów, podobnie jak implantów protetycznych, zależy od uzyskanej stabilizacji pierwotnej i wtórnej (3, 4). Wpływają na nie techniki operacyjne, sposoby opracowania łoża implantu, gęstość tkanki kostnej, rodzaj powierzchni i kształt miniimplantu (5). Częstą komplikacją pozabiegową jest utrata miniwszczepu, sięgająca 10% badanych przypadków. Wartość ta, w porównaniu do konwencjonalnych implantów, wynika z faktu, że miniimplanty nie ulegają osteointegracji. Osteointegracja mogłaby utrudnić lub nawet uniemożliwić ich usunięcie po korekcie wady zgryzu, co w przypadku leczenia mikrośrubami jest zjawiskiem niepożądanym (6). Osiągnięcie stabilizacji wystarczającej do obciążenia ortoimplantu siłami prostopadłymi do jego długiej osi jest celem każdego zabiegu implantacji. Jednak ze względu na różnorodność przypadków klinicznych, technik zabiegowych i biomechaniki leczenia ortodontycznego bardzo trudno ustalić moment, w którym stabilizacja osiągnęła poziom umożliwiający obciążenie miniśruby. Poszukiwana jest metoda, która pozwoliłaby na obiektywny pomiar tej stabilizacji, równocześnie nie będąc inwazyjną i nie powodując uszkodzenia wytwarzanego połączenia wszczepu z komórkami kostnymi wyrostka zębodołowego (7). Badanie rentgenowskie może potwierdzić nieprawidłowości w procesie gojenia, jednak należy zwrócić uwagę, że uwidoczniony obraz jest płaski – dwuwymiarowy – i nie zawsze uwypukla struktury zmienione patologicznie. Zaniki kości rozpoczynające się od strony policzkowej lub punktowo – drążące – nie są rozpoznawalne, ponieważ na zdjęciach uwidocznione są tylko powierzchnie bliższe i dalsze. Ponadto z powodu gęstości warstwy korowej kości negatywne zmiany w poziomie mine...