Ocena stabilności terapii ortodontycznej zgryzu otwartego szkieletowego − obserwacje sześcioletnie

Terapię ortodontyczną przeprowadzono w dwóch etapach. W pierwszym zastosowano niklowo-tytanowy podniebienny ekspander w celu poszerzenia górnego łuku zębowego oraz pionowej intruzji zębów trzono­wych w szczęce (fot. 2a-b). Po 8 miesiącach włączono stały cienkołukowy aparat na górny i dolny łuk zębowy w preskrypcji 0.22 MBT. Zastosowano sekwencję łu­ków okrągłych i czworokątnych, niklowo-tytanowych oraz stalowych. Po kolejnych 14 miesiącach leczenia włączono niklowo-tytanowy intruzyjny łuk CIA. Łuk ten został osadzony do rurek dodatkowych pierścieni na pierwszych górnych zębach trzonowych i następnie dowiązany do łuku podstawowego „na barana”, na wy­sokości zębów siecznych. Po kolejnych 6 miesiącach uzyskano dobry nagryz pionowy i satysfakcjonujący pacjenta końcowy efekt estetyczny (fot. 3). Po zdję­ciu aparatów i pobraniu wycisków oddano pacjento­wi wyjmowany górny i dolny ciśnieniowo formowany pozycjoner do użytkowania całą dobę bez przerwy. Zdecydowano się na ten rodzaj retencji, gdyż umożli­wiał on pacjentowi łatwiejsze utrzymanie higieny jamy ustnej, a także ze względu na biomechanikę jego dzia­łania. Pozycjoner noszony był całą dobę, co miało prze­ciwdziałać niekorzystnej ekstruzji zębów trzonowych, a także intruzji przednich zębów w trakcie spożywa­nia posiłków. Pacjent zgłaszał się na wizyty kontrol­ne co 3 miesiące. Po dwóch latach zaobserwowano zmniejszenie nagryzu pionowego o 1 mm, a pacjent zaprzestał użytkowania pozycjonerów (fot. 4). Na kolej­ne wizyty kontrolne zgłaszał się co 6 miesięcy. Po ko­lejnych 4 latach nie zaobserwowano żadnych zmian, co świadczy o stabilności uzyskanego zwarcia oraz bardzo dobrej estetyce (fot. 5).

Omówienie

Zgryz otwarty jest zaburzeniem relacji pomiędzy górnym i dolnym łukiem zębowym w wymiarze pionowym. Po­wstaje na skutek nieprawidłowości wzrostu na wysokość części twarzowej cza...