Znoszenie nadwrażliwości zębiny w praktyce stomatologicznej

U jej podstaw leży założenie, że nadwrażliwość objawia się, gdy bodziec o charakterze czuciowym, termicznym i/lub chemicznym spowoduje ruch płynu otaczającego wypustkę odontoblastu znajdującą się w kanaliku zębinowym. Ruch płynu może dalej stymulować znajdujące się w miazdze nerwy, głównie mielinowe włókna A-δ, powodując krótki, intensywny ból charakterystyczny dla nadwrażliwości (2). Teoria hydrodynamiczna zakłada, że do pojawienia się reakcji nadwrażliwości niezbędne jest zaistnienie na powierzchni korzenia dwóch czynników: obecności odsłoniętej zębiny oraz narażonych na działanie bodźców otwartych kanalików zębinowych komunikujących się z żywą miazgą (11, 12). Badania histologiczne przeprowadzone za pomocą SEM wykazały, że liczba kanalików w zębinie zębów scharakteryzowanych jako „nadwrażliwe” jest 8 razy większa, a ich średnica 2 razy większa od tych znajdujących się w zębach reagujących prawidłowo (13). Zwiększona liczba kanalików zębinowych oraz ich poszerzenie mają bezpośredni wpływ na zwiększony przepływ płynu kanalikowego, co ułatwia transmisję bodźców i wywołanie odpowiedzi bólowej.

Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że częstość występowania nadwrażliwości zębiny w populacji ogólnej waha się, według różnych autorów, od 4% do 74% (14), z czego wyższy odsetek dotyczy osób cierpiących na zapalenie przyzębia (3). Według doniesień na nadwrażliwość częściej cierpią kobiety niż mężczyźni, jednak różnica ta nie jest istotna statystycznie (15).

Van Troil i wsp. w przeglądzie systematycznym literatury wykazali, że z nadwrażliwością boryka się od 9% do 23% pacjentów periodontologicznych przed podjęciem leczenia, a liczba ta zwiększa się do 54-55% po jego zastosowaniu. Wzrost intensywności bólu po leczeniu periodontitis jest zwykle umiarkowany i ustępuje do około 4-6 tygodni po terapii. (6, 16, 17).

...