Jak poprawić adhezję i retencję w trudnych warunkach – opis przypadków klinicznych z zastosowaniem włókna szklanego UFM Dentapreg® – cz. I

Przypadek 1 – korekta kształtu

Pacjentka zgłosiła się do gabinetu stomatologicznego na estetyczną korektę zęba sopelkowego 12 (fot. 1). Zaproponowano kompozytową rekonstrukcję kształtu wzmocnioną włóknem szklanym metodą bezpośrednią. Praca nie przewidywała mechanicznego opracowania tkanek twardych zęba, co bardzo spodobało się pacjentce. Zabieg rozpoczęto od wytrawienia szkliwa 40-proc. kwasem fosforowym Onyx (Centrix) (fot. 2). Wysokie stężenie preparatu pozwala skrócić czas wytrawiania szkliwa do 30 sekund (zamiast 1 minuty przy stężeniu 36%). Po wypłukaniu wytrawiacza i delikatnym osuszeniu powierzchni preparacji chemicznej został nałożony system wiążący V generacji EveryBond (Centrix) – polimeryzacja wg wskazań producenta. Następnie nałożono porcję kompozytu Gradia A2. Nie polimeryzowano. Nożyczkami odcięto potrzebny fragment włókna szklanego z paska o długości 5 cm. Resztę włókna zamknięto w dedykowanym przez producenta opakowaniu ochronnym typu lightbox. Usunięto osłonki ochronne pokrywające pasek włókna szklanego UFM Dentapreg^® i przeniesiono je metalowym narzędziem na niespolimeryzowaną warstwę kompozytu pokrywającą powierzchnię zęba (fot. 3).

Następnie delikatnymi ruchami narzędzia modelującego wyeliminowano ewentualne pęcherze powietrza i nadmiary kompozytu. Na tym etapie pracy można użyć zalecanego przez producenta narzędzia Dentapreg^® Fork (eliminuje pęcherze powietrza), a następnie narzędzia do modelowania OptraSculpt Pad Ivoclar Vivadent (wypycha nadmiary kompozytu i wygładza modelowaną powierzchnię). Dzięki temu można uzyskać unikatowo cienką warstwę kompozyt – włókno szklane, która stanowi doskonałą powierzchnię adhezyjno-retencyjną gwarantującą powodzenie i długoterminowe utrzymanie niewielkich i nieinwazyjnych rekonstrukcji kompozytowych w stomatologii zachowawczej lub mikroprotetyce (fot. 4). Dalsze etapy pracy to warstwowe modelowanie estetyczne materiałem kompozytowym (fot. 5). Ze względów estetycznych wykonano rekonstrukcję z „kompromisem zamknięcia”, czyli brakiem punktów stycznych, ponieważ inne zęby pacjentki nie miały punktów stycznych (fot. 6). Ostatni etap to niewielka korekta kształtu, korekta w zgryzie i polerowanie sekwencyjne.

Przypadek 2 – korekta kształtu i zmiana warunków zgryzowych

Pacjentka zgłosiła się do gabinetu z powodu niewłaściwego ustawienia zęba 13 (fot. 7). Nie chciała podjąć leczenia ortodontycznego. Kilka miesięcy wcześniej wykonano u niej leczenie endodontyczne i estetyczną rekonstrukcję korony zęba 14 w systemie wkładów szklanych PINPost Dentapreg^®, mimo iż korzeń zęba 14 został zakwalifikowany do ekstrakcji podczas konsultacji w innym gabinecie (fot. 7). Zabieg odtworzenia zęba 14 był pierwszym etapem zaplanowanej odbudowy estetycznej i próby korekcyjnego zamknięcia przestrzeni pomiędzy zębami 14-13. Pacjentka zachęcona estetyką i funkcjonalnością pierwszego zabiegu zdecydowała się na dalsze leczenie w systemie korekty kompozytowej wzmocnionej włóknami szklanymi. U pacjentki występuje hipodoncja zęba 12, więc należało dokonać korekty zęba 13. Oprócz zmiany warunków zgryzowych i domknięcia diastemy pomiędzy zębami 14-13 (po rekonstrukcji zęba 14) miała na celu remodeling zęba 13 na kształt brakującego siekacza 12.

Zabieg rozpoczęto od korekcyjnego skrócenia zęba 13 wiertłem turbinowym (fot. 8). Na zdjęciu widać, że pozostawiono minimalną przestrzeń na warstwy kompozyt – UFM – kompozyt. Włókno UFM jest niezwykle cienkie (0,1 mm) i ponieważ wydatnie poprawia adhezję oraz retencję kompozytu do szkliwa, pozostawiona przestrzeń stanowi wystarczające miejsce na trwałe modelowanie estetyczne.

Całą powierzchnię szkliwa wytrawiono 40-proc. kwasem fosforowym Onyx (Centrix) przez 30 sekund (fot. 9). Kwas spłukano, szkliwo delikatnie osuszono i pokryto systemem adhezyjnym EveryBond (Centrix). Po polimeryzacji ułożono niewielki fragment ultracienkiego włókna szklanego UFM Dentapreg^® na warstwie niespolimeryzowanego kompozytu stałego Gradia A2 (fot. 10). Podczas usuwania nadmiarów kompozytu uformowano i rozciągnięto włókno UFM w taki sposób, by pokrywało częściowo wargową powierzchnię korony, jej brzeg sieczny i przechodziło na powierzchnię podniebienną. Dlatego właśnie tak duży obszar szkliwa był poddany wytrawieniu i bondowaniu – prawie cała powierzchnia zęba weźmie udział w planowanym remodelingu.

Włókno szklane z łatwością poddało się rozciągnięciu i ułożyło się na zaplanowanej przestrzeni. Pokonało krzywiznę brzegu siecznego oraz obu powierzchni (wargowej i podniebiennej) i mimo to nie uległo sprężynowaniu czy odstawaniu od modelowanej struktury (fot. 11). Wielu lekarzy popełnia na tym etapie błąd i usiłuje osadzić włókno szklane w materiale typu flow, myśląc, że w ten sposób uzyskają bardzo cienką warstwę kompozyt – włókno. Ale materiał typu flow wypływa w niekontrolowany sposób podczas dociskania paska włókna i nie zapewnia jego stabilnego położenia, dezorganizując, a czasem wręcz uniemożliwiając, lekarzowi komfortową pracę. Kompozyt stały gwarantuje jednoznaczne położenie i możliwość modelowania włókna szklanego UFM w sytuacjach, kiedy nadajemy określony kształt remodelowanej powierzchni lub pokonujemy jej krzywizny.

Ostatnim etapem było całkowite pokrycie włókna szklanego kompozytem, czyli estetyczne modelowanie warstwowe, dopasowanie w zgryzie i polerowanie końcowe rekonstrukcji – modelowanie do położenia tête-à-tête i zamknięcia przestrzeni z sąsiadującym zębem 14 (fot. 12).

Galeria

zobacz więcej